Κυριακή βράδυ
~
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Όμορφος καιρός για σκέψεις. Κυριακή βράδυ και αναπολώ στο χθες να βρω απαντήσεις. Αυτή είναι τελικά και η σημασία του παρελθόντος, κρύβει γιατροσόφια και λύσεις που ο πανικός του σήμερα μου στερεί. Μα αυτό που δε σταματάει να τριγυρνάει στο μυαλό μου είναι όλα όσα χάθηκαν χάνονται αλλοιώνονται. Χάθηκαν οι κοινοί μας σκοποί, η συλλογικότητα, η απλότητα. Και με λίγο αναζήτηση δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τις αιτίες. Το βαρύγδουπο ύφος του χθες σβήνει ξαφνικά και αφήνει ένα κενό αμηχανίας. Βλέπω μέσα στους δρόμους σφιγμένα δόντια και οξυθυμία που εκτονώνεται με λάθος για μένα τρόπο.
Η μικρή παρέα που τη λένε Ελλάδα είναι μαλωμένη μεταξύ της. Κακοτσακωμένη παρέα, από την πολυκατοικία που μένουμε, τη γειτονιά που ζούμε τη χώρα που αποτελούμε. Τώρα λοιπόν στο εδώ πως θα ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο ειλικρινές στα χείλη μας; Είναι απαραίτητο το χαμόγελο και κάθε μορφή βίας που ανά πάσα στιγμή πλέον είναι έτοιμη να ξεχυθεί ανεξέλεγκτη είναι για να φέρει πίσω το χαμένο μας χαμόγελο.
Η λύση μου; Να λέμε όσα μπορούμε να κάνουμε. Να μετράμε ως εκεί που ξέρουμε και να αγαπάμε περισσότερο από όσο μας αγαπούν. Και αν αυτά μοιάζουν χλιαρά την ώρα που η τσέπη είναι άδεια, θα δεις ότι όταν αυτά θα πάρουν χρώμα ξανά τότε θα μπορέσεις να αναζητήσεις τη χαμένη σου αξιοπρέπεια. Μας λείπει η ενότητα. Μισούμε ο ένας τον άλλον. Ξεχνάμε τα ωραία και οργιζόμαστε για όσα μας κατατρέχουν. Δεν θα ευχηθώ τίποτα παραπάνω από αυτό που μπορώ να προσφέρω. Χωρίς εσένα θα γράφω πάντα μόνος για εμένα. Μαζί σου θα λαχταρώ να ακούσω αυτά που έχεις να μου πεις. Κυλάει μέσα μας το ίδιο συναίσθημα ακόμα και αν πολλά σε κάνουν να το παραμελείς.
Καλή εβδομάδα, από το μυρμήγκι, γιατί ελπίζω να ζήσω στη ζωή μου αυτό το ένα που οι γειτονιές των μυρμηγκιών παράγουν. Αναπνέω, αφουγκράζομαι και είμαι εδώ όπως και συ είσαι κάπου και φτιάχνουμε κάτι που είναι δικό μας. Καληνύχτα.
Αναρτήσεις
