"Ο μικρός πρίγκιπας", Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί (Πατάκης)

της Μαρίας Κατσιμένη 19/08/2011

• 

Γράφοντας για το μικρό πρίγκιπα, βιβλίο που το έχουν διαβάσει σχεδόν όλοι, με ήρωα  την πλέον αναγνωρίσιμη λογοτεχνική φιγούρα, γνωρίζω πως δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας. Αλλά όταν διάβασα ότι ζητούνται βιβλία κατάλληλα για κρίσεις το μυαλό μου δεν μπόρεσε να σκεφτεί κάποια άλλη επιλογή καταλληλότερη από αυτήν. Έπαιξε, βέβαια, ρόλο ότι  και  στις δυσκολίες και τις προσωπικές  μου κρίσεις πάντα στις σελίδες του ανατρέχω για ενθάρρυνση και άντληση αισιοδοξίας.
Αν και ‘μικρός’ ο ήρωας του Σεντ- Εξιπερί  δεν έχει ηλικία όπως δεν έχουν και οι αναγνώστες του. Ούτε τα θέματα που τον απασχολούν έχουν ηλικία και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τα χαρακτηρίσει παιδικά. Όμως υπάρχει κάτι σε αυτόν που είναι γνήσια παιδικό. Η αθωότητα της ματιάς του απέναντι στον κόσμο που αντικρίζει. Η απλότητα με την οποία προσεγγίζει όσους συναντά στη διαδρομή του. Η περιπλάνηση του σε όλο το γαλαξία , από πλανήτη σε πλανήτη με τελευταίο σταθμό τη γη πριν  επιστρέψει πάλι στο δικό του πλανήτη είναι το ταξίδι του προς την ενηλικίωση. Κατά τη διάρκεια της, με μοναδικά του εφόδια την αγνότητα της ψυχής του και τη σπινθηροβόλο φαντασία του θα δει πολλά και θα μάθει ακόμη περισσότερα .Για τη φιλία, για την αγάπη, για τη δημιουργία δεσμών αλλά και εμμέσως για το χρήμα, θα μάθει να διακρίνει το ουσιαστικό από το ανούσιο, την απελευθερωτική ομορφιά των λέξεων από τη μονοδιάστατη και καταπιεστική εξουσία των αριθμών. Θα καταλάβει ότι σε αυτό το γαλαξία και ο βασιλιάς και ο ματαιόδοξος και ο πλούσιος και ο φανοκόρος είναι μόνοι. Μέχρι τη στιγμή που θα θελήσουν να μην είναι πια και θα παραμερίσουν ο καθένας την πλασματική του ανάγκη που τους κρατάει δέσμιους για να συναντήσουν τους άλλους. Αλλά και ότι όλα, και τα τριαντάφυλλα και οι αλεπούδες, είναι όμοια με χιλιάδες άλλα του είδους τους μέχρι να  βρεθεί κάποιος που θα στρέψει την προσοχή και τη φροντίδα του σε ένα συγκεκριμένο που θα το θεωρήσει ξεχωριστό χαρίζοντας του ένα μοναδικό λόγο ύπαρξης.
Τα  συναισθήματα, οι σκέψεις και τα συμπεράσματα του μικρού πρίγκιπα αντιπαραβάλλονται διαρκώς-και ευφυώς-με όσα ισχύουν στον κόσμο των μεγάλων. Θυμίζω ότι το βιβλίο γράφτηκε το 1943,εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης βίωνε μια τεραστίων διαστάσεων κρίση εξαιτίας ενός παράλογου πολέμου ο οποίος ήταν γέννημα της ‘λογικής’ των μεγάλων. Και δίπλα στην παράλογη λογική ο Σεντ-Εξιπερί παραθέτει το λογικό παράλογο του μικρού πρίγκιπα, του παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ και που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Τα οποίο με την αφοπλιστική του αθωότητα-που το κάνει ακαταμάχητο και γοητευτικό- θα μας υπενθυμίσει τον τρόπο να ιεραρχούμε τις αξίες της ζωής με τα σωστά κριτήρια. Και μετά  με εκείνο το γέλιο του που κάνει εκατομμύρια άστρα να ακούγονται σαν κουδουνάκια, φεύγοντας, θα μας τονίσει ότι το ουσιώδες δεν το βλέπουν τα μάτια.

πηγή: 

Λυδία Καρά ~ Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Παιδιά, τα μικρά μεγάλα θύματα ενός κακού διαζυγίου

Παιδιά, τα μικρά μεγάλα θύματα ενός κακού διαζυγίου. Η ώρα μηδέν για το ζευγάρι έφθασε. Εν μέσω δακρύων, πικρών λόγων, απειλών και ύβρεων, οι πρώην ερωτευμένοι ή τουλάχιστον αγαπημένοι σύζυγοι, βάζουν τέλος στην κοινή ζωή τους και χωρίζουν τα υπάρχοντά τους δίκαια (; !). Αν, όμως, τα έπιπλα, οι καταθέσεις και το σαλόνι Βαράγγη μπορούν να διαιρεθούν δια δύο, δεν είναι το ίδιο με τα παιδιά. Εκεί, οι γονείς και το νομικό σύστημα διαιρούν και μοιράζουν τα παιδιά μεταξύ των γονέων για το καλό τους, αλλά, όπως λέει ο στίχος, αυτό γίνεται ‘’για μένα χωρίς εμένα’’. Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με την απόφαση των γονέων τους να χωρίσουν, χωρίς να ερωτηθούν, να έχουν άποψη, να εκφράσουν γνώμη. Οι γονείς αποφασίζουν και …. σφυρίζουν τη λήξη. Βέβαια, αν ο γάμος είναι για κλάμματα, καλύτερα να τελειώνει. Ο γάμος, όμως. Τα παιδιά δεν έχουν σχέση με το ζευγάρι, έχουν σχέση με τους γονείς τους και με την οικογένεια που απαρτίζουν μαζί τους. Η διάσπαση, λοιπόν, αυτής της ενότητας που έχουν προσλάβει και στην ουσία έχουν επενδύσει είναι για τα παιδιά δυσάρεστη, δυσνόητη και ανεπιθύμητη. Πώς να αφομοιώσουν την πληροφορία πως η οικογενειακή φωτογραφία που είχαν στο μυαλουδάκι τους, με το μπαμπά, τη μαμά και τα ίδια, κόβεται σε κομμάτια, με τον ένα γονιό απ’ τη μια, τον άλλο από την άλλη και τα ίδια μισά από δω, μισά από κει. Από μόνη της η νέα κατάσταση είναι φοβερά δύσκολη, επιβαρυντική και αποδιοργανωτική για το παιδί που ως μη ώριμη προσωπικότητα είναι άκρως εγωκεντρικό κι έτσι κι αλλιώς τα θέλει όλα, όπως εκείνο επιθυμεί και δεν κατανοεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων, όταν δεν συμπίπτουν με τις δικές του. Κι ενώ, ήδη, η νέα κατάσταση που το παιδί πρέπει να αφομοιώσει είναι δύσκολη, η εχθρότητα, η αντιπαλότητα και η διεκδίκησή του από τον άλλο γονέα, κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Το παιδί δεν αντέχει να βλέπει τις δύο σταθερές του, τους δύο ανθρώπους που αγαπά πιο πολύ και στους οποίους στηρίζεται, να είναι εχθροί μεταξύ τους και να πολεμούν μπροστά του, συχνά με τρόπαιο το ίδιο. Η αποδιοργάνωση, η αποσύνδεση και η σύγχυση απειλούν την ψυχική του υγεία και βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα οι επιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικές. Είναι τραγικό και αντιφατικό, οι φυσικοί παιδαγωγοί του παιδιού, οι γονείς του, να του προσφέρουν ένα άκρως αντιπαιδαγωγικό μοντέλο συμπεριφοράς για να μιμηθεί: ρήξη αντί συναίνεσης, μάχη αντί ειρηνικής λύσης, εχθρότητα αντί αποδοχής και φιλίας. Αν για ένα ζευγάρι που χωρίζει, η αρχική περίοδος είναι πολύ δύσκολη, για το παιδί που καλείται να αφομοιώσει ένα καταιγισμό νέων καταστάσεων που δεν κατανοεί, δεν επιθυμεί και δεν αποδέχεται είναι έως και ακατόρθωτη. Αν σε αυτή τη δυσκολία, προσθέσουμε και την εχθρότητα, την αντιπαλότητα και την προς όφελος της κάθε πλευράς διεκδίκηση του παιδιού, το βάρος στις τρυφερές του πλάτες είναι δυσβάστακτο, ακόμη και εξουθενωτικό. Η σωστή διαχείριση της λύσης του γάμου, σε πνεύμα συναίνεσης, αμοιβαίου σεβασμού, πολιτισμένης κοινωνικής συμπεριφοράς και πάνω απ’ όλα με απόλυτη κατανόηση για τις δυσκολίες του παιδιού και σεβασμό στις ανάγκες και το συμφέρον του μπορεί να μετριάσουν τις επικίνδυνες επιπτώσεις στον ψυχισμό και την εξέλιξή του. 

πηγή: 

Λυδία Καρά ~ Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Παράδεισος είναι:

Εντύπωσή μου είναι, μπορεί και επίκτητη αλήθεια όλων μας,
πως ο άνθρωπος αναζητά καθ΄όλη τη διαδρομή της ζωής του
το δρόμο της ομορφιάς, της ψυχικής πρώτιστα αλλά και του
περίγυρου των ματιών του.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων μάλλον καταλήγει στην άποψη ότι
 πρόκειται  για ένα μύθο χιλιοειπωμένο και ίσως είναι εφεύρεση όλων
εκείνων που… φοβούνται το σκοτάδι ή τη φωτιά.
Θα’ θελα ν΄αφήσω πολλές, άπειρες αράδες κενές για σημείωση
των σκέψεων ή έστω αυθόρμητων σχολίων, για το συγκεκριμένο
θέμα....
Έτσι  ίσως καταγραφεί του καθενός μας ο Παράδεισος!

Μάτι δεν είδε κι αυτί δεν άκουσε και λογισμός ανθρώπου δεν έβαλε όσα
ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν», λέει ο μακάριος Παύλος.

Λυδία Καρά ~