I’M NOT PROUD TO BE GREEK

I’M NOT PROUD TO BE GREEK

by Λυδία Καρά ~ Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σήμερα;

“PROUD TO BE GREEK”.

Όλο και κάπου θα το έχεις δει γραμμένο τώρα τελευταία. Είναι μία καμπάνια-παρηγοριά στον άρρωστο, ένα «πατ-πατ» στην πλάτη του ανθρώπου που κλαίει με λυγμούς, μία υπενθύμιση του πόσο γαμάτοι είμαστε, ακόμα και όταν καταρρέουμε όλοι μαζί, χτυπημένοι από μια κρίση που σε μεγάλο βαθμό προκάλεσε αυτή ακριβώς η γαματοσύνη μας.

Θες τη γνώμη μου; Είναι μία ηλίθια καμπάνια. Αν θες πραγματικά να κάνεις τον άλλο να νιώσει καλύτερα, πες του «Είμαστε όλοι ενωμένοι», «Όλοι μαζί θα πετύχουμε», «Υπάρχει ακόμα ελπίδα». Αν θες να τον κινητοποιήσεις για κάτι, πες του «Σήκω από τον καναπέ», «Χτύπα αυτούς που σε χτυπάνε», «Μην τους αφήνεις να σου πίνουν το αίμα». Με το να του λες να είναι «περήφανος που είναι Έλληνας», στην καλύτερη περίπτωση θα του ανυψώσεις για λίγο το ηθικό, προτού συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα για το οποίο θα’πρεπε να είναι περήφανος. Στη χειρότερη, θα του ανυψώσεις το εθνικό φρόνημα και θα πάει να σαπίσει στον ξύλο κανέναν μετανάστη να ξεμπουκώσει.

Αλλά πού ξέρεις, μπορεί και να λέω μαλακίες. Ας δοκιμάσω κι εγώ να αναλύσω τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σήμερα, και ίσως τελικά να έχω όντως καλούς λόγους να είμαι περήφανος και να μην το ξέρω. Για να δούμε, λοιπόν:

- Από οικονομικής απόψεως, η Ελλάδα είναι μία κατεστραμμένη χώρα. Την πνίγουν τα χρέη, και της επιβάλλουν να παίρνει συνεχώς δάνεια για να αποπληρώσει τα παλιά χρέη, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερα χρέη για το μέλλον. Αν δε χρεωκοπήσει σήμερα, θα χρεωκοπήσει αύριο, όταν πια δε θα είναι χρήσιμη σε κανέναν.
Όλοι οι οικονομικοί δείκτες είναι για κλάματα:
Παραγωγή; Μηδέν.
Ανεργία; Στα ύψη.
Ανάπτυξη; Αρνητική.
Χρέος; Άσ’τα να πάνε.
Και ποιος φταίει γι’αυτό; Εσύ, μαλάκα Έλληνα. Εσύ που ψήφιζες τους “δικούς σου” βουλευτές για να διορίσουν το παιδί σου στο Δημόσιο ή για να σου βγάλουν εκείνη την αδειούλα που δεν ήθελες να πληρώσεις για να την βγάλεις. Εσύ φταις. Εντάξει, φυσικά μπορεί να μην είσαι εσύ ο φταίχτης, μπορεί εσύ να ήσουν τίμιος. Αλλά ήταν ο γείτονάς σου. Ο κολλητός σου. Ο μπατζανάκης σου. Ο ψιλικατζής της γειτονιάς. Ο πολιτικός που ψήφιζες. Όλοι αυτοί που, όταν σου έλεγαν για τα “κατορθώματά” τους, εσύ όχι μόνο δεν τους έβριζες, όχι μόνο δεν αντιδρούσες, αλλά τους έλεγες και “καλά κάνεις ρε”, τους χτύπαγες συναδελφικά στον ώμο και επικροτούσες την στάση τους. Και τώρα γκρινιάζεις ότι δεν έχεις λεφτά. Ε, καλά να πάθεις.

Για την ελληνική οικονομία, NOT PROUD TO BE GREEK.

- Πάμε στην πολιτική:
Ένα σάπιο σύστημα, που ξεκινάει από την διεφθαρμένη κορυφή και καταλήγει στην σαθρή εκλογική βάση. Ένα σύστημα τόσο δημοκρατικό, που ακόμα και μέσα στα κόμματα ισχύει ο νόμος του ενός: Αν διαφωνήσεις με την επίσημη γραμμή του κόμματος σε ένα οποιοδήποτε θέμα, καρατομείσαι. Μπορεί να είσαι ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου (αν και μάλλον δύσκολο, αν έχεις λάβει ελληνική παιδεία), αλλά αν διαφωνήσεις με τον μπουμπουνοκέφαλο που οι άλλοι κρετίνοι όρισαν πρόεδρο του κόμματος για το ωραίο του το επίθετο, είσαι περιττός. Χειρότερα από περιττός: Επικίνδυνος.
Όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης (37 χρόνια έχουν περάσει από τότε) είχαν όλα κι όλα 4 επίθετα. Δύο Καραμανλήδες, δύο Παπανδρέου, ένας Μητσοτάκης, ένας Σημίτης. Αν πρέπει να δώσεις ένα όνομα στο πολιτικό μας σύστημα, αυτό είναι “κληρονομική δημοκρατία”. Ο λαός ψηφίζει μεν, οι επιλογές του όμως περιορίζονται σε απογόνους παλιών (και πολύ πιο ικανών) πολιτικών. Είναι ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο πολιτικό σύστημα – μπορείς να πεις ότι ανέκαθεν στην Ελλάδα ήμασταν πρωτοπόροι, λανσάροντας και την άμεση δημοκρατία πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά ειλικρινά, μπορείς να είσαι περήφανος για ένα τέτοιο σύστημα;

Για την ελληνική πολιτική κατάσταση, NOT PROUD TO BE GREEK.

- Ας περάσουμε σε μερικά κοινωνικά θέματα.
“Η Ελλάδα περνάει δύσκολες ώρες”. Καμία αμφιβολία.
“Πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες”. Δεκτό.
“Πρέπει να πληρώσετε όλοι για τα είδη πολυτελείας”. Κατανοητό.
“Πρέπει όλοι να πληρώσετε για το κεραμίδι που έχετε πάνω από το κεφάλι σας”. Εξοργιστικό, αλλά δε γαμιέται, πρέπει να σωθεί η χώρα.
“Πρέπει να πληρώσετε για το κεραμίδι που έχετε πάνω από το κεφάλι σας, και αν δεν το κάνετε θα σας κόψουμε το ρεύμα”. Ακόμα πιο εξοργιστικό, αλλά θα το καταπιώ κι αυτό.
“Φυσικά, σε όλα αυτά η Εκκλησία θα σφυρίζει αδιάφορα και να μη συμμετάσχει καθόλου”. Συγνώμη – ΤΙ ΕΙΠΕΣ; Η Εκκλησία, η ίδια Εκκλησία που έχει περισσότερα ακίνητα απ’όσα θα δει ένα μεσιτικό γραφείο σε 700 χρόνια λειτουργίας, δε θα πληρώσει για τις εκκλησίες της, την ίδια στιγμή που ένας άνεργος, ένας ανάπηρος και ένας συνταξιούχος θα πρέπει να φτύσουν αίμα για να πληρώσουν ένα άδικο εισπρακτικό μέτρο; Ε λοιπόν, ένα κράτος που βάζει πάνω από την ευημερία των πολιτών του την ευημερία των παπάδων του δεν αξίζει κανέναν σεβασμό.

Για τη στάση του κράτους απέναντι στην κοινωνία και την Εκκλησία, NOT PROUD TO BE GREEK.

- Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά πράγματα ακόμα:
Την κατάσταση των ελληνικών σχολείων, που δεν έχουν καν βιβλία.
Την κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων, που σε λίγο θα είναι self-service.
Την άρνηση των περισσοτέρων να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, απαιτώντας τα ίδια προνόμια που είχαν παλιά, έστω κι αν αυτά μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση.
Την προκλητική κηδεμονία των τραπεζών από το κράτος, την ίδια στιγμή που για να πάρεις και να αποπληρώσεις ένα δάνειο πρέπει να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές (και πάλι, το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις στη φυλακή).
Την τρομακτική ανεργία, που σου επιτρέπει να πανηγυρίζεις έξαλλα αν βρεις μία δουλειά στην οποία βγάζεις αρκετά για να ξοφλήσεις το νοίκι του μήνα (αν και το πιθανότερο είναι στα 30 σου να μένεις ακόμα με τους γονείς σου, με λίγες προοπτικές να αλλάξει αυτό σύντομα).

Όλα αυτά τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, για τα οποία I’M NOT PROUD TO BE GREEK.

Αλλά ξέρεις κάτι; Όλα αυτά είναι για τους άλλους. Είναι γενικά φαινόμενα. “Φταίει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που έχει καταστρέψει τη χώρα”, μπορεί να πει κάποιος, αποσιωπώντας (ή ακόμα χειρότερα, αγνοώντας) τις δικές του ευθύνες, “και άρα όλα αυτά που λες είναι παπαριές, δε με αφορούν εμένα, γιατί εγώ αντιπροσωπεύω το γαμάτο κομμάτι της Ελλάδας, που είναι και μεγαλύτερο στο κάτω-κάτω”. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ενστερνίζομαι αυτήν την άποψη. Ναι, όλα τα προβλήματα της Ελλάδας οφείλονται σε:
α. κακόβουλους ανθρώπους που είναι φιλοαμερικάνοι και θέλουν να παραδώσουν τη χώρα στα χέρια του Ομπάμα,
β. ζηλιάρηδες λαούς που επιβουλεύονται την καλυτερότερη χώρα του κόσμου,
γ. ένα τεστ του Θεού που θέλει να μας δοκιμάσει και να δει αν αξίζουμε να κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία,
δ. εξωγήνες δυνάμεις που απ’όλον τον πλανήτη διάλεξαν την Ελλάδα για να κάνουν τα παιχνίδια τους,
ε. __________________________ (εδώ προσθέστε τη δική σας θεωρία συνωμοσίας).
Ναι, η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει ήλιο 365 μέρες τον χρόνο, που έχει το καλύτερο φαγητό του κόσμου, που έχει τους πιο ανοιχτόκαρδους και φιλόξενους ανθρώπους στον κόσμο (μισό να ξεράσω και επιστρέφω…******…Οκ, συνεχίζω), που έδωσε στον κόσμο τα φώτα της δημοκρατίας, που έχει τα πιο ωραία νησιά και τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα, και τις πιο ωραίες γυναίκες, και τους πιο ωραίους άνδρες. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είμαι περήφανος για όλα αυτά. Τα περισσότερα από αυτά είναι κλασικά στερεότυπα, του τύπου “στην Αγγλία βρέχει κάθε μέρα”, και ελάχιστη (ή και καθόλου) αλήθεια περιλαμβάνουν. Αλλά ακόμα κι αν ήταν αλήθεια, και πάλι δε θα ήμουν περήφανος. Το γεγονός ότι η μοίρα με έφερε σε αυτήν τη χώρα με τα ωραία νησιά και τα ωραία ηλιοβασιλέματα, και όχι σε μία χώρα με ωραίες ερήμους ή ωραίες τούνδρες, δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαι και περήφανος γι’αυτήν. Περήφανοι αξίζει να είμαστε για πράγματα που ΕΜΕΙΣ έχουμε κάνει, και όχι η φύση για μας. Δεν μπορώ να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου επειδή έτυχε να γεννηθώ εδώ. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Ας δούμε, λοιπόν, εμένα προσωπικά. Έναν άνθρωπο 27 χρονών, χωρίς ενεργή ανάμειξη στα πολιτικά (αλλά πολιτικοποιημένο), χωρίς διαπλοκές με κανέναν απολύτως (δεν πρόλαβα ακόμα, και να ήθελα δηλαδή), σπουδαγμένο (ανάθεμα τα ιδιωτικά σχολεία και τα ΑΕΙ μου), ουδέτερο. Θα έπρεπε εγώ προσωπικά να αισθάνομαι περήφανος επειδή είμαι Έλληνας; Για να δούμε.

Σπούδασα σε ένα σχολείο που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της χώρας και σε ένα πανεπιστήμιο που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της χώρας.
Όλα όσα έμαθα στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, ανατράπηκαν απότομα όταν βγήκα στην παραγωγική διαδικασία. 
Όλη η ιστορία που μας είχαν μάθει στο σχολείο ήταν ένα μεγάλο ψέμα.
Μας μάθαιναν να γράφουμε εκθέσεις αποστειρωμένες, τυποποιημένες, μόνο και μόνο για να τσιμπήσουμε έναν βαθμό παραπάνω, και στην πραγματικότητα γράφαμε αηδίες που κανένας σοβαρός άνθρωπος δε θα ενδιαφερόταν ποτέ να διαβάσει.
Διδαχτήκαμε κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας με μηδαμινή λογοτεχνική αξία από ξερόλες καθηγητές που ποτέ δεν θα δεχόντουσαν τη δική σου οπτική πάνω στο κείμενο.
Όσο για το Πανεπιστήμιο, όλη η θεωρία της δημοσιογραφίας που διδάχτηκα ήταν για πέταμα. Ή μάλλον, ήταν εξαιρετική – αλλά εντελώς ανεφάρμοστη στην Ελλάδα. Η δημοσιογραφική δεοντολογία που λάτρεψα όχι μόνο δεν υπάρχει στα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: Το κάθε Μέσο καταφεύγει στις πιο άθλιες και ανεπίτρεπτες μεθόδους για να περάσει η γραμμή ενός καναλάρχη, ενός μεγαλοεκδότη, ενός εφοπλιστή – αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την ενημέρωση του πολίτη. Αηδία.

Βλέποντας πως δεν θα μπορέσω ποτέ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω δημοσιογράφος, στράφηκα σε άλλους τομείς. Σήμερα δουλεύω σε μία εταιρεία και παίρνω τα 700 ευρώ που μου επιτρέπουν, στα 27 μου, να ζω αξιοπρεπώς – όσο “αξιοπρεπής” μπορεί να είναι η ζωή κάποιου που στα 27 μένει ακόμα με τους γονείς του. Σύντομα, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα παίρνω ούτε αυτά τα 700 ευρώ, και έχω πολύ καλές πιθανότητες να ξεκινήσω το “Ημερολόγιο ενός Ανέργου 2: Η Επιστροφή”. Το μέλλον διαγράφεται μαύρο και άραχνο.

Μ’αυτά και μ’αυτά, νομίζω ότι μπορείς να πεις πως είμαι ένας μέσος 30άρης: Δουλεύω για 700 ευρώ που δεν είναι καθόλου σίγουρα, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας μονίμως πάνω από το κεφάλι μου, δε βγάζω αρκετά για να ζήσω ανεξάρτητα, και βλέπω το μέλλον μου να το καταπίνουν τα χρέη. Δεν ευθύνομαι για κανένα από τα δεινά που έχουν βρει τη χώρα, είμαι πολύ μικρός για να κατηγορηθώ γι’αυτό. Πληρώνω τα λάθη άλλων. Θέλω μία ευκαιρία να αποφύγω αυτά τα λάθη στο μέλλον, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει μέλλον. Είμαι ένας μέσος 30άρης Έλληνας.

Και NOT PROUD TO BE GREEK.

Αν είμαι περήφανος για κάτι, είναι που δεν τους ψήφισα ποτέ. Δεν έχω βγάλει ποτέ κυβέρνηση, δεν έχω βγάλει ποτέ βουλευτή. Δεν έχω βάλει το χέρι μου στο παγκάρι. Δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα όργιο κερδοσκοπίας. Δεν απαίτησα ποτέ με δόλιους τρόπους τίποτα που να μην αξίζω. Γιατί ξέρω πως αν κατακτήσεις κάτι χωρίς να το αξίζεις, θα το κακοδιαχειριστείς. Και τελικά ή θα το χάσεις, ή θα το εκμεταλλευτείς για δόλιο σκοπό.

Αυτό ακριβώς συνέβη σε αυτήν τη χώρα: Άνθρωποι που δεν άξιζαν να πάρουν τα ηνία της, έφτασαν στην ηγεσία της με δόλιους τρόπους. Την κακοδιαχειρίστηκαν, παρέα με τους υποστηρικτές τους. Την εκμεταλλεύτηκαν με δόλιο σκοπό. Και τώρα το βάρος πέφτει σε εμάς. Εμείς που ποτέ δεν συμμετείχαμε σε αυτήν την κακοδιαχείριση, εμείς καλούμαστε να υποστούμε τις συνέπειες. Άδικο; Άδικο, αλλά ελληνικό.

Γι’αυτό και είμαι πραγματικά περήφανος όταν λέω πως I’M NOT PROUD TO BE GREEK.

 

Πηγή:

Share