Απ' τον εξώστη
~
Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011
Το πρόσωπό σου δε το βλέπεις σε αυτούς που ανοίγεις τις παλάμες σου, βυζαντινέ που η ταυτότητά σου έπεσε από την τσέπη σου από καιρό.
Αναβλητικέ κριτή των άλλων που περιμένεις την αρχή των καλών σου από τους μεγαλύτερους εχθρούς σου, γιατί φωνάζεις; Γιατί ζεις για εσένα και η θυσία που αξίζουν τα παιδιά σου έγινε ανάμνηση;
Νομίζεις ότι οι κραυγές θα αφυπνίσουν τις παρέες σου, όταν ο ίδιος πνίγεσαι στον εφιάλτη των ονείρων σου; Με τι ταΐζεις τώρα τις ανασφάλειές σου;
Θες να ξεχνιέσαι για όσα αύριο κανείς δε θα μπορεί να ξεχάσει; Θυμήθηκες ξαφνικά πως η ζωή και η ελευθερία σου περνάνε πρώτα από εσένα;
Αυτές οι μέρες είναι σκοτεινές. Έχω ανάγκη να κοιτάξω τη ζωή από ψηλά. Από μακριά οι λύπες μοιάζουν με κωμωδία. Από κοντά η τραγωδία είναι ανυπόφορη. Μα αυτοί που συντελούν σε όλα αυτά και από μακριά μου μοιάζουν τραγικοί.
Αγάπη μου κουτσή, τραυλίζεις και θέλεις να σε πάρω σοβαρά. Σου δίνω ένα χαστούκι με θλιμμένη την καρδιά. Του άσπρου και του μαύρου θεατής, στριμωγμένος σε ένα ουράνιο τόξο χωρίς χρώματα, πνιγμένος σε μια βροχή που ακόμα δεν ξέσπασε.
Πηγή:
Αναρτήσεις
