Και τώρα τι;
~
Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
Η Λυδία γράφει:
Τώρα που οι σημαίες μπήκαν στις ντουλάπες μας, τώρα που κόπασαν οι ήχοι του περνάει ο στρατός, τώρα τι μένει ακόμη να δούμε; Ποιος είναι ο τίτλος που έχει το.. επόμενο θρίλερ; Είμαι ένας νέος άνθρωπος, ζω σε αυτή τη χώρα, πληρώνω φόρους (ενίοτε και χαράτσια) και δεν ξέρω ποια πόρτα να χτυπήσω να πω το πρόβλημά μου και να με ακούσουν; Υπάρχει άραγε κανείς που να μπορεί να με διαβεβαιώσει ότι υπάρχει ένα αξιοπρεπές αύριο και για μένα ή ακόμη ακόμη και για τα παιδιά που θα φέρω στον κόσμο; Σε ποιόν να μιλήσω, ποια είναι η λύση; Να μεταναστεύσω προσπαθώντας να μορφωθώ κι άλλο σε κάποιο ξενόγλωσσο πανεπιστήμιο ελπίζοντας πως κάποια (άσπρη) μέρα θα αναγνωριστεί η προσπάθειά μου στη χώρα μου; Να πάρω το νόμο στα χέρια μου και να γιαουρτώνω όποιον πολιτικό βρω μπας και σκεφτεί να παραιτηθεί να πάρει σειρά κάνας νεότερος ίσως και αξιότερος; –αφήστε τουλάχιστον να τον δούμε και να τον κρίνουμε- να είμαι μία ακόμη πολίτης που κλέβω απ’τα πάντα για να γίνω γνωστή ή μήπως να κάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα και να αφήνω τους άλλους να με εκπροσωπούν χωρίς να έχω άποψη; Διαβάζει κανείς, ακούει κανείς; Είναι πόλεμος; είναι 400 (επιπλέον) χρόνια σκλαβιάς; Πάλι ψωμί παιδεία να ζητάμε και όλα να επαναλαμβάνονται; Δεν έχω βάλει τελεία στο κείμενο πουθενά, μονάχα ερωτηματικά! Έτσι είναι και η καθημερινότητά μου πια! Ένα τεράστιο και απέραντο γιατί!
Αναρτήσεις
