Το πανεπιστήμιο που (δεν) ονειρεύτηκα
~
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011
Πανεπιστήμιο : Το όνειρο κάθε μαθητή της τρίτης Λυκείου και όχι μόνο. Στο σχολείο μαθαίνουμε πως είναι πολύ δύσκολο να περάσεις την πόρτα του-δεν το μαθαίνουμε απλά, το ζούμε! Και πως για να περάσεις πρέπει να το αξίζεις, αυτονόητο, θα πουν οι πιο πολλοί! Όπως όμως όλοι οι μύθοι , έτσι κι αυτός ήρθε η ώρα να καταρριφθεί! Και καταρρίφθηκε!
Δεν νομίζω να έχει υπάρξει έλληνας υπουργός Παιδείας που να μην εξήρε το σύστημα των Πανελληνίων ως το πλέον αξιοκρατικό σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ως έναν από τους ορθότερους κρατικούς διαγωνισμούς! Ας μας απαντήσει κάποιος από αυτούς: πόσο αξιοκρατικό είναι τελικά και πόσο δίκαιο να εισάγεται κάποιος στο Πολυτεχνείο με (βαθμό) πέντε μόνο και μόνο γιατί προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια τη στιγμή που άλλοι υποψήφιοι με δεκαοχτώ και δεκαεννιά μένουν εκτός;; Πόσο αξιοκρατικό είναι μαθητές που ανήκουν σε «ειδικές κατηγορίες» να καταλαμβάνουν άκοπα και θριαμβευτικά πολλές φορές θέσεις άλλων, που κόπιασαν για να μείνουν τελικά εκτός;; Πολλοί θα ισχυριστούν το αυτονόητο πως δηλαδή ακόμη κι αν τελικά μπήκαν σε υψηλόβαθμες σχολές παιδιά με χαμηλή βαθμολογία -απλά επειδή ανήκαν σε «ειδικές κατηγορίες»- δεν πρόκειται να καταφέρουν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις των σχολών αυτών. Τα πράγματα δεν είναι όμως πάντοτε τόσο απλά...
Από τι βάση ξεκινάμε λοιπόν;; Από ένα σύστημα όπου ο μέτριος ή ο πολύ κακός διεκδικεί και καταλαμβάνει θέσεις που δεν του αξίζουν και θα ανταγωνιστεί αύριο μεθαύριο τον άλλο που με κόπο κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε;; Από ένα σχολείο που θα διδάσκει στα παιδιά τι;; Ότι «και να μην διαβάσετε δεν πειράζει γιατί αν έχετε αδέρφια οι πόρτες θα ανοίξουν για να περάσετε»;; Από ένα κράτος που τα έχει ισοπεδώσει όλα;; Από ένα κράτος που θεωρεί την αναξιοκρατική κατάληψη ακαδημαϊκών θέσεων κοινωνική πολιτική;; Γιατί με συγχωρείτε που θα το πω αλλά αυτό-κατ’ εμέ τουλάχιστον-δεν συνιστά κοινωνική πολιτική αλλά κοινωνική αδικία!
Ε, λοιπόν, όχι! Δεν είναι αυτό το πανεπιστήμιο που ονειρεύτηκα! Γιατί ήλπιζα ότι τουλάχιστον εδώ θα υπήρχε πραγματική αξιοκρατία! Ότι για μία και μοναδική φορά η προσπάθεια θα ανταμειβόταν! Δυστυχώς όμως και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως ισχύει ό,τι και σε κάθε άλλη πτυχή του βίου σ’ αυτή τη χώρα! Όχι, δεν έχω αδέρφια και ναι μπήκα από τους πρώτους στη σχολή μου. Δεν έχασα τη θέση που μου άξιζε από κάποιον άλλο που δεν την άξιζε! Αλλά με ενοχλεί πολύ αυτό που συνέβη φέτος! Και τυχαίνει να απασχολεί και πολλούς συνομηλίκους μου, ακόμη και άτομα δεν έχουν καμία σχέση με το όλο πράγμα. Γιατί πολύ απλά είναι τραγικό να προσπαθείς για πράγματα που στο τέλος αποδεικνύονται μάταιος κόπος! Δε διαφωνώ πως το κράτος αρμόζει να βοηθήσει τις πολύτεκνες οικογένειες να ανταποκριθούν στο βάρος των σπουδών των παιδιών τους! Όχι όμως με έναν τέτοιο τρόπο που αδικεί κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους μαθητές που με την αξία τους κατάφεραν ό,τι κατάφεραν!
Δεν ξέρω αν τελικά θα διορθωθεί ποτέ η κατάσταση... πάντως ένα είναι σίγουρο: το πανεπιστήμιο αυτό είναι-τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως- κατώτερο των ονείρων και των προσδοκιών μας! Και των δικών μου και πολλών άλλων...
Αναρτήσεις
