Άλλη μια τρύπα στο νερό
~
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Εχθές (11/9) λίγη ώρα μετά τις πέντε το απόγευμα στο κτίριο του ΟΛΘ ο πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε να μας κάνει τη χάρη και να μας απευθύνει τον λόγο δια μέσου απαντήσεων σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Εκτός ίσως από το «ακατάλληλον» της ώρας, αφού όλοι είχαμε στηθεί στις τηλεοράσεις μας και τον περιμέναμε από τη μία το μεσημέρι, τίποτε το περίεργο, ή παράξενο δεν είχε αυτή η πρωθυπουργική παρουσία σε μια ακόμη ΔΕΘ. Όλα κατά τα ειωθότα.
Το μόνο ίσως καινοφανές ήταν ότι εφέτος η κυβερνητική παρουσία στην έδρα ήταν σαφώς πολυπληθέστερη του συνήθους καθώς επίσης και ότι την «λυπητερή», και όχι τις συνήθεις κενές ουσίας και περιεχομένου εξαγγελίες, την είχαμε ήδη ακούσει προηγουμένως δια στόματος ΥΠΟΙΚ.
Στο κλείσιμο όμως αυτής της χαριτωμένης εκδηλώσεως, όταν ο κος Παπανδρέου συνόψισε τις σκέψεις του –την 11η Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011- δηλαδή:
• μετά από δυό χρόνια διακυβερνήσεως της χώρας από τον ίδιο,
• μετά από μια παραίτηση που ανακοινώθηκε, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε,
• μετά από έναν μεγαλεπήβολο ανασχηματισμό εσωκομματικής καταναλώσεως,
• μετά από δύο υπουργούς εθνικής οικονομίας και οικονομικών ο ένας εκ των οποίων είχε χρησιμοποιήσει την κούφια απειλή παραιτήσεως σε περίπτωση εφαρμογής επιπρόσθετων εισπρακτικών μέτρων έκτακτου χαρακτήρα και ο έτερος είχε προσπαθήσει και προσπαθεί ακόμη να πείσει εαυτούς και αλλήλους πως το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι μόνον πολιτικό,
• μετά από σωρεία εξαγγελθέντων και εφαρμοσθέντων μονομερών μέτρων έκτακτου και οριζόντιου φοροεισπρακτικού χαρακτήρα τα οποία (φυσικώ τω λόγω) κατάφεραν να προκαλέσουν πρωτοφανή για τη χώρα σωρευτική μείωση του ΑΕΠ πολύ μεγαλύτερη από 10%,
• μετά από σωρεία εξαγγελθέντων, ου μην αλλά μηδοπόποτε εφαρμοσθέντων μέτρων διαρθρωτικού χαρακτήρα σε ό,τι αφορά το σκέλος των δημοσίων δαπανών,
• μετά από σωρεία υποσχέσεων για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που ποτέ δεν άνοιξαν γιατί δεν έπρεπε βεβαίως ν’ανοίξουν και να καθαρίσουν οι χαίνουσες πληγές των πελατειακών σχέσεων κράτους και συντεχνιακής δήθεν ιδιωτικής οικονομίας,
• μετά από σωρεία παλινωδιών για την αντιμετώπιση (η χρήση του όρου πάταξη για το προκείμενο θα αποτελούσε ύβρη) της φοροδιαφυγής (1) από έναν άχρηστο και ανάλγητο –για να μην πω επίορκο και συνυπεύθυνο- κρατικό εισπρακτικό μηχανισμό ο οποίος μάλιστα τολμά να βρίσκεται από καιρό σε συνθήκες οργανωμένης «λευκής απεργίας»,
• μετά από σωρεία ανακολουθιών σε ό,τι αφορά την –με όλους τους δυνατούς τρόπους, ναί ακόμη και με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και οριστικό κλείσιμο δημοσίων οργανισμών- πολλαπλώς και απατηλώς εξαγγελθείσα μείωση του μεγέθους και του παρεμβατισμού ενός αντιπαραγωγικού, αλλά ταυτόχρονα αναπαραγωγικού πελατειακού (και ουδέποτε κοινωνικού) κράτους (2) ,
• με τους οικονομικούς μας ελεγκτές να μας έχουν αφήσει στα κρύα του λουτρού,
• με τα επιτόκια του 2ετούς ομολόγου να τρέχουν ασταμάτητα προς τα υψίπεδα εκείθεν του 60%,
• με τα ασφάλιστρα κινδύνου να έχουν ήδη προεξοφλήσει χρεωκοπία σε ποσοστό 92% και βάλε-
μετά απ΄όλα αυτά τα ωραία λοιπόν, ο πρωθυπουργός της χώρας φρόντισε με λίγα λόγια και σταράτα να μας εξηγήσει για ποιόν ακριβώς λόγο θα πρέπει να καταπιούμε (με την μορφή της διετούς έκτακτης (3) εισφοράς) άλλον έναν ατελέσφορο φόρο (4) (εν προκειμένω στα ήδη εκτάκτως φορολογημένα ακίνητα) λέγοντας με πολύ σοβαρό ύφος και όχι χάριν αστεϊσμού πως πρέπει να το κάνουμε για να μην χάσει η χώρα την (από καιρό χαμένη) αξιοπιστία της στα μάτια των Ευρωπαίων εταίρων!!!
Ε, εκεί ακριβώς ήταν που συνειδητοποίησα ότι εκτός από το παιγνίδι, σ’αυτή τη χώρα έχει χαθεί και κάθε μέτρο αξιοπρέπειας...
Σκέφτηκα πολύ, ωστόσο, έβαλα κάτω το μυαλό μου και τελικώς κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν είπα μέσα μου, ή εγώ δεν ξέρω πού βρίσκομαι και τί μου γίνεται, ή η μπρεχτική αποστασιοποίηση με έχει χτυπήσει κατακέφαλα, ή ο πρωθυπουργός μας είναι μέγας φιλέλληνας... άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.
(1) Ο νεοπαγής και ρηξικέλευθος όρος “εναλλακτική φορολογική δικαιοσύνη” ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στην χθεσινή Συνέντευξη Τύπου από τον ΥΠΟΙΚ κο Ευ. Βενιζέλο χρήζει ομολογουμένως εμβριθέστερης αναλύσεως από ανθρώπους πολύ εξυπνότερους και ικανότερους εμού.
(2) Θυμίζω πως το μέσο ετήσιο κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο στην Ελλάδα σήμερα είναι 25,000 € και στους 1,500 δημόσιους οργανισμούς που επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα ανασυγκροτήσεως & συγχωνεύσεων απασχολούνται 200,000 άτομα. Η απλή αριθμητική μας οδηγεί στο μαγικό νούμερο 5 δις € ετησίως που είναι το συνολικό κόστος με το οποίο επιβαρύνεται επί ετησίας βάσεως το σκέλος των δαπανών στον κρατικό προϋπολογισμό.
(3)Στο σημείο αυτό οφείλω να διευκρινίσω πως το τριγενές και τρικατάληκτο επίθετο έκτακτος -η -ο, όποτε εσχάτως (δηλαδή από το 2007 και εντεύθεν) χρησιμοποιήθηκε στο θυλικό του γένος ως κατηγορηματικός ή (συνηθέστερα) επιθετικός προσδιορισμός του ουσιαστικού εισφορά από κυβερνητικά στελέχη (ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως) είχε, έχει και (πολύ φοβούμαι πως) θα συνεχίσει επί μακρόν να έχει έννοια μάλλον επιθετικότερη και χαρακτηριστικά μάλλον μονιμότερα από εκείνα που εμείς οι παλαιότεροι είχαμε μάθει στο σχολείο…
(4)δάνεια έκφραση από το ομότιτλο βιβλίο του καθηγητή κου Δερτιλή
*Ο Μανώλης Βάρσος είναι Χρηματιστηριακός Αναλυτής.
Το μόνο ίσως καινοφανές ήταν ότι εφέτος η κυβερνητική παρουσία στην έδρα ήταν σαφώς πολυπληθέστερη του συνήθους καθώς επίσης και ότι την «λυπητερή», και όχι τις συνήθεις κενές ουσίας και περιεχομένου εξαγγελίες, την είχαμε ήδη ακούσει προηγουμένως δια στόματος ΥΠΟΙΚ.
Στο κλείσιμο όμως αυτής της χαριτωμένης εκδηλώσεως, όταν ο κος Παπανδρέου συνόψισε τις σκέψεις του –την 11η Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011- δηλαδή:
• μετά από δυό χρόνια διακυβερνήσεως της χώρας από τον ίδιο,
• μετά από μια παραίτηση που ανακοινώθηκε, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε,
• μετά από έναν μεγαλεπήβολο ανασχηματισμό εσωκομματικής καταναλώσεως,
• μετά από δύο υπουργούς εθνικής οικονομίας και οικονομικών ο ένας εκ των οποίων είχε χρησιμοποιήσει την κούφια απειλή παραιτήσεως σε περίπτωση εφαρμογής επιπρόσθετων εισπρακτικών μέτρων έκτακτου χαρακτήρα και ο έτερος είχε προσπαθήσει και προσπαθεί ακόμη να πείσει εαυτούς και αλλήλους πως το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι μόνον πολιτικό,
• μετά από σωρεία εξαγγελθέντων και εφαρμοσθέντων μονομερών μέτρων έκτακτου και οριζόντιου φοροεισπρακτικού χαρακτήρα τα οποία (φυσικώ τω λόγω) κατάφεραν να προκαλέσουν πρωτοφανή για τη χώρα σωρευτική μείωση του ΑΕΠ πολύ μεγαλύτερη από 10%,
• μετά από σωρεία εξαγγελθέντων, ου μην αλλά μηδοπόποτε εφαρμοσθέντων μέτρων διαρθρωτικού χαρακτήρα σε ό,τι αφορά το σκέλος των δημοσίων δαπανών,
• μετά από σωρεία υποσχέσεων για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που ποτέ δεν άνοιξαν γιατί δεν έπρεπε βεβαίως ν’ανοίξουν και να καθαρίσουν οι χαίνουσες πληγές των πελατειακών σχέσεων κράτους και συντεχνιακής δήθεν ιδιωτικής οικονομίας,
• μετά από σωρεία παλινωδιών για την αντιμετώπιση (η χρήση του όρου πάταξη για το προκείμενο θα αποτελούσε ύβρη) της φοροδιαφυγής (1) από έναν άχρηστο και ανάλγητο –για να μην πω επίορκο και συνυπεύθυνο- κρατικό εισπρακτικό μηχανισμό ο οποίος μάλιστα τολμά να βρίσκεται από καιρό σε συνθήκες οργανωμένης «λευκής απεργίας»,
• μετά από σωρεία ανακολουθιών σε ό,τι αφορά την –με όλους τους δυνατούς τρόπους, ναί ακόμη και με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και οριστικό κλείσιμο δημοσίων οργανισμών- πολλαπλώς και απατηλώς εξαγγελθείσα μείωση του μεγέθους και του παρεμβατισμού ενός αντιπαραγωγικού, αλλά ταυτόχρονα αναπαραγωγικού πελατειακού (και ουδέποτε κοινωνικού) κράτους (2) ,
• με τους οικονομικούς μας ελεγκτές να μας έχουν αφήσει στα κρύα του λουτρού,
• με τα επιτόκια του 2ετούς ομολόγου να τρέχουν ασταμάτητα προς τα υψίπεδα εκείθεν του 60%,
• με τα ασφάλιστρα κινδύνου να έχουν ήδη προεξοφλήσει χρεωκοπία σε ποσοστό 92% και βάλε-
μετά απ΄όλα αυτά τα ωραία λοιπόν, ο πρωθυπουργός της χώρας φρόντισε με λίγα λόγια και σταράτα να μας εξηγήσει για ποιόν ακριβώς λόγο θα πρέπει να καταπιούμε (με την μορφή της διετούς έκτακτης (3) εισφοράς) άλλον έναν ατελέσφορο φόρο (4) (εν προκειμένω στα ήδη εκτάκτως φορολογημένα ακίνητα) λέγοντας με πολύ σοβαρό ύφος και όχι χάριν αστεϊσμού πως πρέπει να το κάνουμε για να μην χάσει η χώρα την (από καιρό χαμένη) αξιοπιστία της στα μάτια των Ευρωπαίων εταίρων!!!
Ε, εκεί ακριβώς ήταν που συνειδητοποίησα ότι εκτός από το παιγνίδι, σ’αυτή τη χώρα έχει χαθεί και κάθε μέτρο αξιοπρέπειας...
Σκέφτηκα πολύ, ωστόσο, έβαλα κάτω το μυαλό μου και τελικώς κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν είπα μέσα μου, ή εγώ δεν ξέρω πού βρίσκομαι και τί μου γίνεται, ή η μπρεχτική αποστασιοποίηση με έχει χτυπήσει κατακέφαλα, ή ο πρωθυπουργός μας είναι μέγας φιλέλληνας... άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.
(1) Ο νεοπαγής και ρηξικέλευθος όρος “εναλλακτική φορολογική δικαιοσύνη” ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στην χθεσινή Συνέντευξη Τύπου από τον ΥΠΟΙΚ κο Ευ. Βενιζέλο χρήζει ομολογουμένως εμβριθέστερης αναλύσεως από ανθρώπους πολύ εξυπνότερους και ικανότερους εμού.
(2) Θυμίζω πως το μέσο ετήσιο κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο στην Ελλάδα σήμερα είναι 25,000 € και στους 1,500 δημόσιους οργανισμούς που επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα ανασυγκροτήσεως & συγχωνεύσεων απασχολούνται 200,000 άτομα. Η απλή αριθμητική μας οδηγεί στο μαγικό νούμερο 5 δις € ετησίως που είναι το συνολικό κόστος με το οποίο επιβαρύνεται επί ετησίας βάσεως το σκέλος των δαπανών στον κρατικό προϋπολογισμό.
(3)Στο σημείο αυτό οφείλω να διευκρινίσω πως το τριγενές και τρικατάληκτο επίθετο έκτακτος -η -ο, όποτε εσχάτως (δηλαδή από το 2007 και εντεύθεν) χρησιμοποιήθηκε στο θυλικό του γένος ως κατηγορηματικός ή (συνηθέστερα) επιθετικός προσδιορισμός του ουσιαστικού εισφορά από κυβερνητικά στελέχη (ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως) είχε, έχει και (πολύ φοβούμαι πως) θα συνεχίσει επί μακρόν να έχει έννοια μάλλον επιθετικότερη και χαρακτηριστικά μάλλον μονιμότερα από εκείνα που εμείς οι παλαιότεροι είχαμε μάθει στο σχολείο…
(4)δάνεια έκφραση από το ομότιτλο βιβλίο του καθηγητή κου Δερτιλή
*Ο Μανώλης Βάρσος είναι Χρηματιστηριακός Αναλυτής.
Αναρτήσεις
