Το τίμημα
~
Σάββατο 5 Απριλίου 2014
Αλλαγές. Μία κοινή πορεία. Πεπερασμένος χρόνος. Πολλές μικρές ατομικές
αποφάσεις. Όσα οραματιζόμαστε καθημερινά. Συναντιούνται και εκρήγνυνται
σε αυτό που λέμε παρόν.
Κυνηγάμε τις επιθυμίες μας και αυτές φωλιάζουν βαριές στα πόδια μας. Πλαστικές επιθυμίες. Αστικές.
Το τίμημα του να λες όχι, του να διαφωνείς, της προσωπικής αναζήτησης δεν το διδάχθηκαν ποτέ σε κάποια αίθουσα. Πάντα θέλουν να είναι αρεστοί. Αρεστοί σε έναν κύκλο κλωνοποιημένων. Το καταφατικό γνέψιμο του κεφαλιού δεν σταμάτησε ποτέ την κίνησή του σαν ένα ρολόι που κανένας δείκτης δεν μπορεί να αποφασίσει πως χτυπά. Μα δεν είναι οι άνθρωποι ρολόγια. Μπορούν να αρνούνται. Να αλλάζουν διαδρομή, να φεύγουν, ακόμα και να χάνονται.
Αυτοί είναι που πληρώνουν αληθινά το τίμημα του να είναι ο εαυτός τους. Δεν θα τους βρεις, γιατί επιλέγουν να χάνονται, δεν θα τους ακούσεις γιατί δεν κάνουν φασαρία. Δεν θα σου πουν ψέμματα γιατί δε μιλάνε πολύ, αν σου μιλήσουν θα σε πληγώσουν γιατί λένε αυτό που σκέφτονται, θα διαφωνήσεις μαζί τους γιατί είναι εχθροί αυτού που αντιπροσωπεύεις.
Αναρωτιέσαι μπορώ να κάνω κάτι; Μα βέβαια. Να πληρώσεις το τίμημα. Χωρίς χρήματα. Με την ίδια σου την ύπαρξη. Όταν θα έχεις φύγει θα μνημονεύεσαι για το θάρρος σου απέναντι σε αυτό το τίμημα. Θα είσαι ένα μεγάλο φως, όσο μεγάλα μπορεί να είναι και τα όχι σου.
Και τότε, μόνο τότε θα μπορείς να είσαι περήφανος πραγματικά. Περήφανος, με όλη τη σημασία. Αν δε προλάβεις εσύ, το παιδί σου, έστω ένας άγνωστος, κάποιος τυχαίος που διασχίζει τους δρόμους του αλλοτινού τιμήματος που τόλμησες να πληρώσεις. Δρόμους που θα φέρουν το όνομα σου, στην πόλη των αριθμών που κατοικούν άνθρωποι.
Φόβος και τίμημα δε πάνε μαζί. Ψέμα και τίμημα δε πάνε μαζί. Το τίμημα του να αντιλαμβάνεσαι είναι να προχωράς μέχρι το τέλος. Όσο μπορείς.
Αναρτήσεις
