Ο Σταύρος Λυσσαβούδης έμαθε την τέχνη του σαγματοποιού από τον πατέρα του Απόστολο, ο οποίος από το 1952 ασκεί το επάγγελμα αυτό. Τώρα και ο γιος του, Παναγιώτης, μαθαίνει τη δουλειά κοντά στον παππού και στον πατέρα του…
Η αγάπη του Σταύρου Λυσσαβούδη για την τέχνη του σαγματοποιού, δεν τον άφησε να λυγίσει στα σχόλια όλων όσοι πίστευαν ότι αυτή η δουλειά δεν είχε μέλλον. Εκείνος την πήρε από το μηδέν και την απογείωσε. Λέει ο ίδιος στην Κάτοψη:
«Αγάπησα αυτήν τη δουλειά γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργείς. Παίρνεις ένα κομμάτι ξύλο και του δίνεις μορφή, το πλάθεις όπως θέλεις. Εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν τα »καλούπια», τώρα τα κατασκευάζω στα μέτρα που εγώ επιλέγω». Το μικρό μαγαζάκι των 20 τ.μ.στη Θεσσαλονίκη, έγινε εργαστήριο 200 τ.μ. και το μικρό κασελάκι με τα εργαλεία, δύο σκεπάρνια, ένα πριόνι, δύο σκαρπέλα, δύο ράσπες και τις βελόνες, έγιναν 13 σύγχρονες μηχανές που παράγουν ό,τι πιο μοντέρνο κυκλοφορεί στην αγορά.
Κατόρθωσε να πείσει το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης πως το επάγγελμα του σαγματοποιού έχει μέλλον και πρέπει να ενταχθεί στο πρόγραμμα LEADER 2. Στο εργαστήριο διακρίνει κανείς σαμάρια, χάμουρα, λαιμαριές, καπίστρια, σέλες όλων των τύπων, χαλινά, πισινέλες, γκέμια και ένα σωρό εξαρτήματα. βρίσκονται τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο που δεν αφήνουν αδιάφορο τον επισκέπτη.
Με την κρίση, προβλέπουμε να επιστρέφουν πολλοί στις τέχνες…