Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ένας ήλιος που όμοιός του δεν υπάρχει αλλού και ας είναι όταν δεν τον έχουμε να τον αναζητάμε και όταν έρχεται να τον διώχνουμε.

Άνθρωποι γαρ είμαστε...

Γενικευμένη υπαρξιακή κρίση της ευρωζώνης

~ Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Η ελληνική κρίση χρέους έχει μετατραπεί σε μια γενικευμένη υπαρξιακή κρίση της ευρωζώνης. Οι παλιοί διαχωρισμοί μεταξύ του «πλούσιου Βορρά» και του «οπισθοδρομικού Νότου» έχουν αναδυθεί εκ νέου. Η άρνηση των Βρυξελλών να προωθήσουν την ενεργό συμμετοχή των κοινωνιών στις αποφάσεις τους, όπως επίσης και η σαθρή αρχιτεκτονική της Συνθήκης του Μάαστριχτ, φαλκιδεύουν την ευρωζώνη αυτή καθαυτή.
Τα μέχρι τώρα συμπεράσματα μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
  1. Είναι απαραίτητος ο επανακαθορισμός της πολιτικής οικονομίας της ευρωζώνης.
  2. Η έμφαση των οικονομικών κριτηρίων πρέπει να μετατοπιστεί στις μόνιμες ισορροπίες των ισοζυγίων εξωτερικών πληρωμών, και όχι μόνο στα δημοσιονομικά ελλείμματα.
  3. Το πρόβλημα των εταιριών αξιολόγησης ήταν ότι επεσήμαναν τα προβλήματα με μεγάλη καθυστέρηση.
  4. Η αλληλεξάρτηση των τραπεζικών και κρατικών χρεών αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα της παρούσας κρίσης.
Οι επιλογές για την έξοδο από την κρίση είναι περιορισμένες και όσο καρκινοβατεί η διαδικασία λήψης ρηξικέλευθων αποφάσεων τόσο λιγοστεύουν. Χρειάζονται άμεσες διορθωτικές πολιτικές, όπως:
  1. Μορφές ποσοτικής χαλάρωσης για τις χώρες και τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας.
  2. Νομισματοποίηση του χρέους για χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν προβλήματα φερεγγυότητας (η νομισματοποίηση ισοδυναμεί με την ελάφρυνση του βάρους του χρέους που αντιμετωπίζουν χώρες μειωμένης φερεγγυότητας και με πιο κοινωνικά δίκαιη κατανομή του κόστους).
  3. Ενδυνάμωση της ρευστότητας του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για την αντιμετώπιση μελλοντικών κρίσεων.
  4. Θεσμοθέτηση κανόνων και οικονομικών στόχων, αλλά όχι ομογενοποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής των χωρών της ευρωζώνης.
  5. Εμφαση στην ανάπτυξη και την επανεκκίνηση της οικονομίας και όχι περαιτέρω εσωτερικός αποπληθωρισμός, που επιτείνει την ύφεση.
  6. Σεβασμός της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών-μελών της ευρωζώνης και όχι προσπάθεια αποικιοποίησής τους.
Δυστυχώς, όσο οι αγορές συνεχίζουν να προβληματίζονται για τη διαχείριση των κοινών προβλημάτων από τους Ευρωπαίους, δεν μπορούμε να περιμένουμε θαύματα στην ευρωπαϊκή «Καπερναούμ».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΜΩΚΟΣ
Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
(στον Τύπο της Κυριακής)



Share