Η Παιδεία σε αδιέξοδο
~
Τρίτη 23 Αυγούστου 2011
Φοβούμαι ότι άλλη μία ακαδημαϊκή χρονιά θα αρχίσει μέσα σε αντεγκλήσεις και κινητοποιήσεις. Λες και τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε αυτήν τη χώρα με τρόπο ήρεμο και συναινετικό. Κάθε αλλαγή πρέπει να ακολουθείται από αναστατώσεις και απεργίες. Έτσι και με το νόμο πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που προωθεί η κ. Διαμαντοπούλου. Έναν νόμο πλαίσιο στον οποίο η ακαδημαϊκή κοινότητα αντιδρά, στο σύνολό της σχεδόν, σε μία σειρά από τις ρυθμίσεις που προβλέπει. Να ρίξουμε, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, το ανάθεμα στους πανεπιστημιακούς που είναι «βολεμένοι» και δεν θέλουν οποιαδήποτε αλλαγή; Δεν νομίζετε ότι αυτή η πιπίλα έχει πια ξεφτίσει; Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα συλλήβδην αναθέματα και να σκύψουμε με σοβαρότητα στα προβλήματα που υπάρχουν; Να αφήσουμε τον καταγγελτικό λόγο, τον τόσο προσφιλή στα μεγάλα και μικρότερα κανάλια, με τους σχολιαστές «εισαγγελείς» που δεν ξέρουν την τύφλα τους για τα προβλήματα της παιδείας, να ξεσπαθώνουν με πάθος εναντίον των πανεπιστημιακών;
Η ανάγκη για αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι δεδομένη. Ο νόμος πλαίσιο του 1982, ο οποίος έφερε πραγματικές τομές στην παιδεία σε σχέση με ότι ίσχυε μέχρι τότε, με πρώτη τον εκδημοκρατισμό της, έχει πια ξεπεραστεί. Τριάντα χρόνια είναι πάρα πολλά στον χώρο της εκπαίδευσης για να μείνουν τα πράγματα στάσιμα. Παρ’ όλα αυτά, καμία κυβέρνηση από τότε δεν κατάφερε να φέρει έναν νέο νόμο πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα κατά τρόπο ολοκληρωμένο. Απόπειρες έγιναν αλλά υπήρξαν αποσπασματικές και σε λάθος κατεύθυνση και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος Γιαννάκου επί ΝΔ. Και τότε το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε, αφού έριξε τόνους λάσπης εναντίον των πανεπιστημιακών, να επιβάλει διατάξεις με «τσαμπουκά» (θυμηθείτε το «εμείς δεν μασάμε» της κυρίας Γιαννάκου) και βέβαια απέτυχε παταγωδώς.
Το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί και τώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια παιδεία υπάρχουν θετικά σημεία. Υπάρχουν όμως και πολλά αρνητικά και μάλιστα σε κρίσιμα σημεία. Η κ. Διαμαντοπούλου ακολούθησε δυστυχώς την συνήθη πεπατημένη. Κατηγόρησε ολόκληρη τη Σύνοδο των Πρυτάνεων ότι οι όποιες ενστάσεις τους στο νομοσχέδιο, έχουν σαν βάση τους την άρνηση του «καθηγητικού κατεστημένου» για αλλαγές οι οποίες θίγουν τα «συμφέροντά» τους. Ποιος αυτά; Η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία έβαλε βόμβα στα θεμέλια των πανεπιστημίων, καταργώντας, για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, τη βάση του 10 επιτρέποντας έτσι την είσοδο στα πανεπιστήμια πολύ χαμηλού επιπέδου φοιτητών, δυναμιτίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε ελπίδα βελτίωσης του επιπέδου των σπουδών. Η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία μείωσε κατά 50% τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ φέρνοντας πολλά από αυτά στο όριο της βιωσιμότητας. Η κ. Διαμαντοπούλου η οποία προσπάθησε να αντικαταστήσει, στο επίπεδο της διοίκησης των ΑΕΙ, την ισχύ των κομματικών νεολαιών, με την ισχύ του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης, με την επιλογή αντί για την εκλογή των πρυτανικών αρχών. Η κ. Διαμαντοπούλου η οποία ένα τόσο σημαντικό για τη χώρα και το μέλλον της νομοσχέδιο, λύσσαξε να το περάσει μέσα στον Αύγουστο από τη Βουλή πριν και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο σχετικός διάλογος.
Για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι πανεπιστημιακοί είναι αρτηριοσκληρωτικοί αντιπαραθέτω το παράδειγμα των δύο πανεπιστημιακών βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης οι οποίοι έχουν προβάλλει σοβαρές αντιρρήσεις στο νομοσχέδιο της κ. Διαμαντοπούλου. Πρόκειται για δύο βουλευτές, καταξιωμένους επιστήμονες στο χώρο τους, με ήθος, που ανήκουν σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε νέα γενιά των πολιτικών χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Ο ένας μάλιστα από αυτούς, ο κ. Καρτάλης, κατέθεσε κείμενο εννέα σημείων όπου αναπτύσσει τα επιχειρήματά του. Θα ρίξουμε και σε αυτούς την τόσο προσφιλή σας λάσπη κ. Διαμαντοπούλου;
Ένα είναι το βέβαιο. Ότι με τους χειρισμούς του υπουργείου θα μπούμε, όπως είπα και στην αρχή, σε μία περίοδο αναταραχών στην παιδεία, της οποίας το τέλος είναι άδηλο. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, το βέβαιο είναι ότι στο τέλος η άμοιρη παιδεία σε αυτόν τον τόπο, θα πληρώσει, για άλλη μια φορά, την προχειρότητα, και τον ερασιτεχνισμό της πολιτικής μας ηγεσίας.
πηγή:
Η ανάγκη για αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι δεδομένη. Ο νόμος πλαίσιο του 1982, ο οποίος έφερε πραγματικές τομές στην παιδεία σε σχέση με ότι ίσχυε μέχρι τότε, με πρώτη τον εκδημοκρατισμό της, έχει πια ξεπεραστεί. Τριάντα χρόνια είναι πάρα πολλά στον χώρο της εκπαίδευσης για να μείνουν τα πράγματα στάσιμα. Παρ’ όλα αυτά, καμία κυβέρνηση από τότε δεν κατάφερε να φέρει έναν νέο νόμο πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα κατά τρόπο ολοκληρωμένο. Απόπειρες έγιναν αλλά υπήρξαν αποσπασματικές και σε λάθος κατεύθυνση και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος Γιαννάκου επί ΝΔ. Και τότε το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε, αφού έριξε τόνους λάσπης εναντίον των πανεπιστημιακών, να επιβάλει διατάξεις με «τσαμπουκά» (θυμηθείτε το «εμείς δεν μασάμε» της κυρίας Γιαννάκου) και βέβαια απέτυχε παταγωδώς.
Το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί και τώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια παιδεία υπάρχουν θετικά σημεία. Υπάρχουν όμως και πολλά αρνητικά και μάλιστα σε κρίσιμα σημεία. Η κ. Διαμαντοπούλου ακολούθησε δυστυχώς την συνήθη πεπατημένη. Κατηγόρησε ολόκληρη τη Σύνοδο των Πρυτάνεων ότι οι όποιες ενστάσεις τους στο νομοσχέδιο, έχουν σαν βάση τους την άρνηση του «καθηγητικού κατεστημένου» για αλλαγές οι οποίες θίγουν τα «συμφέροντά» τους. Ποιος αυτά; Η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία έβαλε βόμβα στα θεμέλια των πανεπιστημίων, καταργώντας, για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, τη βάση του 10 επιτρέποντας έτσι την είσοδο στα πανεπιστήμια πολύ χαμηλού επιπέδου φοιτητών, δυναμιτίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε ελπίδα βελτίωσης του επιπέδου των σπουδών. Η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία μείωσε κατά 50% τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ φέρνοντας πολλά από αυτά στο όριο της βιωσιμότητας. Η κ. Διαμαντοπούλου η οποία προσπάθησε να αντικαταστήσει, στο επίπεδο της διοίκησης των ΑΕΙ, την ισχύ των κομματικών νεολαιών, με την ισχύ του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης, με την επιλογή αντί για την εκλογή των πρυτανικών αρχών. Η κ. Διαμαντοπούλου η οποία ένα τόσο σημαντικό για τη χώρα και το μέλλον της νομοσχέδιο, λύσσαξε να το περάσει μέσα στον Αύγουστο από τη Βουλή πριν και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο σχετικός διάλογος.
Για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι πανεπιστημιακοί είναι αρτηριοσκληρωτικοί αντιπαραθέτω το παράδειγμα των δύο πανεπιστημιακών βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης οι οποίοι έχουν προβάλλει σοβαρές αντιρρήσεις στο νομοσχέδιο της κ. Διαμαντοπούλου. Πρόκειται για δύο βουλευτές, καταξιωμένους επιστήμονες στο χώρο τους, με ήθος, που ανήκουν σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε νέα γενιά των πολιτικών χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Ο ένας μάλιστα από αυτούς, ο κ. Καρτάλης, κατέθεσε κείμενο εννέα σημείων όπου αναπτύσσει τα επιχειρήματά του. Θα ρίξουμε και σε αυτούς την τόσο προσφιλή σας λάσπη κ. Διαμαντοπούλου;
Ένα είναι το βέβαιο. Ότι με τους χειρισμούς του υπουργείου θα μπούμε, όπως είπα και στην αρχή, σε μία περίοδο αναταραχών στην παιδεία, της οποίας το τέλος είναι άδηλο. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, το βέβαιο είναι ότι στο τέλος η άμοιρη παιδεία σε αυτόν τον τόπο, θα πληρώσει, για άλλη μια φορά, την προχειρότητα, και τον ερασιτεχνισμό της πολιτικής μας ηγεσίας.
πηγή:
Αναρτήσεις
