Είναι αναγκαία η ίδρυση ενός Σχολείου Αρχαίων Ελληνικών στο ΑΠΘ;
Μονίμως υποστηρίζουμε πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η διαχρονικότητά του θα πρέπει να είναι το στοιχείο που θα χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Η γλώσσα, ήταν ένα από τα ουσιώδη χαρακτηριστικά αυτού του πολιτισμού.
Αν θελήσει κάποιος σήμερα να μάθει εξ αρχής ή να βελτιώσει τις γνώσεις του στην Αρχαία Ελληνική, δεν έχει άλλο τρόπο να το κάνει παρά να εγγραφεί σε μια φιλοσοφική σχολή, πράγμα αρκετά δύσκολο.
Ίσως, θα πρέπει να σκεφτούμε, και να προταθεί στις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ να το υλοποιήσει, την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός σχολείου Αρχαίας Ελληνικής. Μιλάμε για σχολείο και όχι για Σχολή, όπως η φιλοσοφική.
Να λειτουργεί όπως και η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, με πλούσια στοιχεία αρχαιοελληνικής γραμματείας.
Στο Σχολείο θα μπορούσαν να εγγράφονται έλληνες αλλά και ξένοι και θα ήταν δυνατόν να γίνει πόλος έλξης, αναπαραγωγής και προβολής στοιχείων ενός διαχρονικού πολιτισμού και αναβίωσης μιας γλώσσας για την οποία έχουν εκφραστεί θετικά οι πλέον εγγράμματοι άνθρωποι.
Θα είχε ενδιαφέρον να αρχίσουμε εδώ έναν διάλογο τόσο για την αναγκαιότητα ίδρυσης ενός τέτοιου σχολείου όσο και για τη μορφή που θα μπορούσε να πάρει. Από τη δομική ένταξή του στο ΑΠΘ μέχρι τη νομική της υπόσταση.
Πηγή: http://www.anixneuseis.gr
~
Το παλιό παράθυρο…
γραφει ο Παναγιώτης Παπαδούκας.
Πολλά
παράξενα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου, αλλά ετούτο εδώ ειναι απο εκείνα
που βγαίνουν από τα όρια. Ειχα νοικιάσει ενα ησυχο σπιτάκι, σ’ ενα
ησυχο δρόμο, σε κάποια ησυχη γειτονιά. Δεύτερο πάτωμα. Στο πρώτο έμενε η
σπιτονοικοκυρά, η κυρία Ευτέρπη, που δεν έμενε όμως, γιατί θα πήγαινε
να μείνη σε κάποια συγγένισσά της, σε κάποιο χωριό. Για λίγον καιρό.
Μόλις έβαλε στο χέρι τα πρωτα μαζεμένα νοίκια, πήρε τη βαλίτσα και
αναχώρησε : Τα μάτια σας και το σπίτι κύριε Αντωνάκη. Εννοια σου, κυρία
Ευτέρπη. Να πάς στο καλό κι όταν θα γυρίσης θα το βρής στη θέση του.
Μοναχός σ’ ενα σπίτι. Απόλαυσι. Και να ‘χης κι εναν μικρό κήπο με
περικοκλάδες και μια συκιά που θά ‘κανε σύκα στον καιρό της. Αλλη
απόλαυσι.
Το απάνω πάτωμα που λέω, ειχε δύο δωμάτια.
Και το ενα ειχε και παράθυρο στο δρόμο. Αυτήν την κάμαρα, που ηταν
ανατολική, την προώρησα για κρεβατοκάμαρα. Και δεν μπορούσα να κάνω και
διαφορετικά, γιατί ετσι ειχε κανονίσει η κυρία Ευτέρπη. Το σπίτι ηταν
επιπλωμένο. Μια σιδερένια κρεβατάρα, στολισμένη με παχουλά αγγελάκια,
μου υποσχόταν ήσυχο ύπνο κι έπεσα νωρίς την πρώτη νύχτα της “μισθώσεως”
για να τον απολαύσω.
Και εκεί κατά τη μία μετάτα μεσάνυχτα, με
ξύπνησε μια τραγουδιστική θρηνωδία που ακουσα εξω απο το παράθυρό μου.
Ηταν μιά σπασμένη, βραχνή αντρική φωνή, που την ακομπανιάριζε μια κιθάρα
κι εκείνη σπασμένη, καθώς κατάλαβα. Κι έλεγε λοιπόν η θλιβερή φωνή :”Η
νύχτα φεύγει ολόχαρη, νεράιδα μου κοιμάσαι…” και τα λοιπά. Αϊ,
περαστικός ειναι, ειπα μέσα μου.Θα κάνη το κέφι του ο άνθρωπος και θα
πάη στη δουλειά του. Αλλά δεν πήγε. Αφού τελείωσε τη τη νύχτα που φεύγει
ολόχαρη, έπιασε το “αν παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι ” και πολλά και
διάφορα άλλα τέτοια. Εγώ εχω τον ύπνο μου πολύ ελαφρό και που να κλείσω
μάτι. Ειπα να βγώ στο παράθυρο και να τον βάλω μπροστά τον κανταδόρο,
αλλά ύστερα έκανα άλλη σκέψη: Πρώτη μέρα, ας μην κάνω καυγά. Κάποτε θα
φύγη ο μοναχικός τραγουδιστής. Και πραγματικά σταμάτησε μετά τίς τρείς.
Μέσα στη βαθειά σιγή της νύχτας, άκουσα τα βήματά του που ξεμάκραιναν
στο πεζοδρόμιο. Κοιμήθηκα.
Τη δεύτερη νύχτα, νάτος πάλι ο βραχνός κι
απελπισμένος τραγουδιστής με τη θλιβερή κιθάρα. Ο.τι με ειχε πάρει ο
ύπνος, η σπασμένη φωνή ξεχύθηκε στο δρόμο και τριβέλιζε τ’ αυτιά μου :
“κάτω εις την ερημον σ’ ερημα δάση τον τάφον μου εσκαψα δια να ταφώ… δια
να ταφώωωωωωω!”
Και αυτό το τελευταίο το ” ταφώωωωωωωωω” το
τράβαγε σαν σερπατίνα που ξετυλίγεται. Ειπε και δεύτερο, και τρίτο και
τέταρτο. Α ! Εδώ εχουμε να κάνουμε με συστηματικό ταραξία της νυχτερινής
ησυχίας. Εκείνο που μούκανε εντύπωση, ηταν οτι αυτός ο ρωμαντικός
φωνακλάς ερχόταν μόνος του. Δεν ειχε συντροφιά να τον σεγκοντάρη, οπως
γίνεται με τις καθώς πρέπει καντάδες. Σκέφτηκα πάλι να προβάλω στο
παράθυρο και να τον κατσαδιάσω, αλλά η φωνή του, μ΄όλο που ηταν βραχνή,
είχε κάτι το συμπαθητικό.
Για ποιόν τραγουδάει άραγε; αναρωτήθηκα. Θάναι καμμιά σκληρόκαρδη γειτονοπούλα, που δεν εννοεί να ενδώση. Το πρωί θα ερευνήσω.
Αλλά που να ερευνήσω ; Απέναντι δεν υπήρχαν
σπίτια. Ηταν οικόπεδα.Στο απο δεξιά διπλανό σπίτι καθόταν ενα ζευγάρι
συνταξιούχοι. Και στο απο αριστερά διπλανό, μια οικογένεια που ειχε δυό
αγόρια. Κορίτσια πουθενά. Κι επειτα, αυτός ο τύπος, στεκόταν ακριβώς
κάτω απο το δικό μου παράθυρο. Που στο διάολο ηταν χωμένη η λεγάμενη που
τον ειχε φέρει σε τέτοια αξιολύπητη θέση; Να ειχε στόχο την κυρία
Ευτέρπη , αποκλείεται. Η γυναίκα ειχε πατημένα τα εξήντα πέντε και δεν
σήκωνε ρομάντσα.
Και την τρίτη νύχτα, το πρόγραμμα επαναλαμβάνεται. Κατά τη μιάμιση ακούστηκε πάλι
“Ρόδον, ρόδον μου ωραίον μου μαραίνεις την καρδίαν και της αύρας ευωδίαν πανταχού διασκορπάς….”
Εξακολούθησε το ρεπερτόριό του κι εφυγε αργά.
Ηταν η τελευταία φορά που εκανα υπομονή. Αν ξαναρχόταν και αύριο, θα
πέρναγα στην αντεπίθεσι. Επεσα κατα τις δώδεκα. Ακρα ησυχία. Κι επειτα
ενα μουρμούρισμα αναδεύτηκε στ’ αυτιά μου και ξύπνησα: “Ανοιξε το
παράθυρο το κρυσταλλένιο τζάμι, πούχω δυό λόγια να σου πώ και
ξανακλείστο πάλι….”"
Και ενώ ετοιμαζόμουν να σηκωθώ και ν’ ανοίξω
το παράθυρο, για να του πώ τα λόγια που επρεπε, στα πατζούρια μου
αντήχησαν κάτι κοφτοί κρότοι. Ηταν πετραδάκια που πετούσε ο ενοχλητικός
αυτός κανταδόρος. Α ! Εδώ συμβαίνει παρεξήγησις. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο
ανθρωπος θα νομίζη πως κάποιο άλλο πρόσωπο διαμένει εδώ μέσα και σ΄αυτό
απευθύνει τους καϋμούς και τους οδυρμούς της καρδιάς του. Φανερό πως
πρίν απο μένα θα καθόταν η σκληρόκαρδη στο εντιμο διαμέρισμά μου. Θα τον
βγάλω απο την πλάνη τον άνθρωπο, να ησυχάση κι εκείνος κι εγώ.
Κι ανοίγω το παράθυρο. Ειναι πανσέληνος, ο
δρόμος κολυμπάει στο φεγγαρίσιο ασήμι. Περιμένω να ιδώ κάποιον νέο, η
οπωσδήποτε νέο, τέλος πάντων. Και οποία εκπληξί μου, οταν, μέσα στην
πανδαισία του σεληνόφωτος, βλέπω εναν ψηλό και αδύνατο γέρο, με την
κιθάρα στο χέρι. Η αγανάκτησί μου ξεφούσκωσε αμέσως.
-Εσείς τραγουδάτε; τον ρωτώ.
-Μάλιστα.
-Και πετάξατε και πέτρες στο παράθυρό μου, για ν’ ανοίξω το κρυστάλλινο τζάμι;
-Εγώ …Σας γίνομαι ενοχλητικός ισως, αλλά δεν δύναμαι να πράξω άλλως. Ο ερως.. ..Εχετε ερωτευθή καμμιά φορά ;
-Πολλές…
-Εγώ μόνον άπαξ. Διότι πιστεύω εις τον ενα και μοναδικό ερωτα. Και εις αυτόν επιμένω.
Εχει ερθει πολύ κοντά. Κι ‘οπως ειναι ψηλός
και το παράθυρό μου λίγο χαμηλό-γιατί το κάτω πάτωμα ειναι σχεδόν
ημιυπόγειο-δεν με χωρίζει ούτε ενα μέτρο απόστασι απο το κεφάλι του. Το
πρόσωπό του ειναι πολυ συμπαθητικό, εχει μια γλυκειά ευγένεια κι ενα
ασπρο μουστακάκι. Τι σόϊ ερωτευμένος, στα εξήντα χρόνια; και κανταδόρος
μάλιστα. Ελα Παναγία μου !
-Ο ερως ειναι αναφαίρετον δικαίωμα παντός
ανθρώπου, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής και θρησκεύματος, του λέω μαλακά.
Και η καντάδα επίσης , με κάποιους περιορισμούς. Παρ’ όλον οτι στην
εποχή μας ειναι σύστημα χρεωκοπημένο.
-Εγώ επιμένω εις τα παλαιά.
-Να επιμένετε. Αλλά οφείλω να σας πληροφορήσω
οτι εδώ δεν εμμένει πλέον το αγαπημένο σας πρόσωπον. Εδώ τώρα εμμένω
εγώ. Η “εκείνη σας”, εχει αλλάξει μίσθιον. Υποθέτω οτι θα εφυγε προ δέκα
η είκοσι ημερών..
-Πρό είκοσι τεσσάρων ετών ! απαντά ο συμπαθητικός γέρος.
Αϊ, αυτό πια ηταν απο εκείνα που ακούει κανείς μια φορά στη ζωή του, η και καμμιά.
Αϊ, αυτό πια ηταν απο εκείνα που ακούει κανείς μια φορά στη ζωή του, η και καμμιά.
-Πρό είκοσι τεσσάρων ετών; λέω και νομίζω πως ονειρεύομαι.
-Μάλιστα. Εως τότε διέμενε εδώ. Την ειχα ιδή
σ’ ενα αποκριάτικον χορόν και την ερωτεύθην. Ερχόμουν, λοιπόν και της
εκανα καντάδες κάθε νύχτα.
-Μόνος;
-Οχι. Ειχα και δύο φίλους μου συνοδούς, που με σεγκοντάριζαν. Τον Παρασκευάν και τον Χαρίλαον.
-Και τώρα γιατι δεν εχονται πλέον;
-Απεβίωσαν
-Θεός σχωρές τους.
-Ευχαριστώ. Ρωμαντικός ερως οπως
αντιλαμβάνεσθε. Διήρκησε τρία και ημισυ έτη. Οταν αρχισα την καντάδα
μου, εκείνη ανοιγε σιγά-σιγά το παράθυρόν της-αυτό το παράθυρον εις το
οποίον τώρα προβάλλετε σείς. Και έβλεπα το ωραιότατον και θεσπέσιον
πρόσωπόν της, προικισμένον με όλας τας χάριτας της φύσεως. Α! αυτή δεν
ητο γυναίκα, ητο θεά !….
-Και γιατί δεν την επήρατε;
-Την εζήτησα, δια γνωστού μου προσώπου, το
οποίον ανέλαβε να μεσολαβήση. Αλλά ο σεβαστός και ασπλαχνος πατήρ της,
απέρριψε παταγωδώς την πρότασίν μου, διότι ημουν πτωχός……..
-Λοιπόν;
-Ο ερως μας εξηκολούθει. Διότι ηγαπώμεθα.
Εξηκολούθησα τις καντάδες μου. Εκείνη μου ερριπτε πότε-πότε κάποιο
ρόδον, το οποίον ησπάζετο προηγουμένως. Τα εχω φυλαγμένα στο σπίτι μου.
Κάποιαν νύχτα ετόλμησα να κρεμάσω και σχοινένια σκάλα και ν’ ανέβω εως
εκεί. Ηταν ο μόνος ασπασμός που αντήλλαξα με το ίνδαλμά μου.
-Δεν επαναλάβατε το πείραμα;
-Οχι. Διότι επεσα και υπέστην κάταγμα των πλευρών. Οταν ανέρρωσα επανήλθον.
-Ωραία. Και οι σεβαστοί και άσπλαχνοι γονείς της, δεν σας έπαιρναν είδησι;
-Ο μέν πατήρ της ηταν βαρήκοος ! Η δε μήτηρ της, συνεπάθει το αίσθημά μας. Καί εποίει την νήσσαν!….
Ακριβώς. Τριάμισυ ετη διέρευσαν ετσι. Και
μίαν ημέραν πληροφορούμαι οτι η εκλεκτή μου νυμφεύεται, με άνθρωπον που
της επέβαλεν ο σεβαστός και σκληρός πατήρ της. Ενυμφεύθη και μετεκόμισεν
εις άλλην οικίαν.
-Και σείς τι κάνατε;
-Εγώ ηξηκολούθησα τις καντάδες μου. Κατ’
αρχάς επρόβαλλεν η σεβαστή μήτηρ της, η οποία και συνέπασχε μαζί μου.
Επειτα οι σεβαστοί γονείς απέθαναν. Οι ένοικοι ήρχοντο και παρήρχοντο
και εγώ, συνέχιζα τις αισθηματικές μου μελωδίες
-Και τις συνεχίζετε ακόμη.
-Επι 28 συναπτά ετη. Σχεδόν δεν έλειψα μίαν νύχτα.
-Πολύ συγκινητικά ολ’ αυτά που μου λέτε καλέ μου κύριε, αλλα τι σκοπό εχει αυτή η επιμονή; Αφού εκείνη έφυγε….
-Μάλιστα. Αλλά ο έρως μου δεν εστρέφετο μόνον
πρός την αγαπημένην μου, αλλά και πρός το παράθυρον, που την
επλαισίωνε. Εκείνη εφυγε, το παράθυρον μένει. Αυτό το παράθυρον ειναι ο
έρως μου, οι αναμνήσεις μου, το ίνδαλμά μου. Εδώ, που επρόβαλλεν εκείνη,
θεσπεσία και αξιολάτρευτος. Εδώ εχω εναποθέσει την καρδίαν μου.
-Στο παράθυρο;
-Ναι, έτσι αγαπούσαμε εμείς οι παλαιότεροι,
στους ρωμαντικούς χρόνους. Εκείνη τώρα εχει χοντρήνει, τα μαλλιά της
εχουν λευκανθεί. Ειναι και πολύτεκνος. Αλλά εγώ νομίζω οτι την βλέπω
πάντοτε νέαν, ωραίαν, και εξαισίαν ως άγγελον, όπως τότε……..
-Και δεν πρόκειται να παραιτηθήτε;
-Μα πώς να αποχωρισθώ απο το αγαπημένο μου
παράθυρον; Ειναι η μόνη μου σκέψις.. Ας μη σας ενοχλώ πλέον. Καληνύχτα
σας. Αύριον θα επανέλθω……
Και επανήλθε. Και ξαναεπανήλθε. Και ερχόταν
κάθε νύχτα, για να μη μ’ αφήνη να ευχαριστηθώ ύπνο. Δεν του ξαναείπα
τίποτα, γιατί ο συμπαθητικός κι’ ευγενικός γέρος, με ειχε συγκινήσει
βαθειά. Ακόμα και ο πιό πεζός άνθρωπος του κόσμου, εχει μια τρυφερή
χορδή στην κιθάρα της ψυχής του..
Ομως επρεπε να κοιμηθώ κιόλας. Η μιά σκέψη
που εκανα ηταν ν’ αλλάξω σπίτι πρίν τον δώ καμμιά νύχτα να μου ανεβαίνη
με σχοινένια σκάλα. Αλλά μιά δεύτερη, σοφώτερη, άστραψε στο νού μου. Και
το δέκατο πέμπτο βράδυ, ανοιξα το κρυσταλλένιο τζάμι.
-Μπορώ να σας πώ ;
-Ορίστε.
-Το αγαπάτε πολύ το παράθυρο;
-Ειναι το μόνο που αγαπώ.
-Λοιπόν. Αν το βγάλω και σας το δώσω ολόκληρο, με τα παραθυρόφυλλα, τα τζάμια, το πλαίσιο, και το πρεβάζι….
-Θα κάνετε τέτοια θυσία; μ’ έκοψε με τρεμάμενη φωνή. Α! Τι υπέροχη χειρονομία !
-Θα εξακολουθείτε να επανέρχεστε;
-Διά ποίον λόγον; Αφού το παράθυρον θα το έχω εγώ; Θα το στήσω στην αυλήν του σπιτιού μου και θα κάνω εκεί τις καντάδες μου.
-Λαμπρά. Αυριο το βράδυ φέρτε ενα καροτσάκι να το παρετε !
Πρωϊ-πρωϊ έφερα μαστόρους, ξύλωσαν το
παράθυρο κι εβαλαν καινούργιο. Και αργά το βράδυ, ο ευγενικός γέρος
κουβάλησε ενα καροτσάκι και το φόρτωσε. Μούσφιξε το χέρι: Με κάνετε τον
ευτυχέστερο άνθρωπο του κόσμου, μου είπε. Σας ευγνομονώ.
-Που ειναι το σπίτι σας;
-Ιορδάνου 86. Καληνύχτα σας.
Πέρασα κιόλας την άλλη νύχτα, λίγο μετά τα
μεσάνυχτα. Ηταν μιά παλιά μονοκατοικία, με κήπο. Καθώς πλησίαζα άκουσα
πάλι τη βραχνή φωνή του γέρου
” Ρόδον, ρόδον μου ωραίον….. “
Εσπρωξα σιγά την εξώπορτα και τον είδα με την κιθάρα, μπροστά στο παράθυρο που τόχε στήσει στην αυλή…..
Κι επειτα την έκλεισα σιγά και τράβηξα για ύπνο…..
Κι επειτα την έκλεισα σιγά και τράβηξα για ύπνο…..
Πηγή: ligakaikala.blogspot.gr
~
Περί ελληνικού έθνους
Του Απόστολου Διαμαντή.
Παρότι σύμπασα η οικουμένη, μορφωμένη και μη, συγκαταλέγει το ελληνικό έθνος στην κατηγορία των ιστορικών εθνών – από τον Χέγκελ, μέχρι τον Μαρξ και τον Χούσερλ - υπάρχει σήμερα μια μερίδα Ελλήνων διανοουμένων που λέει το πράγματι πρωτοφανές ότι ελληνικό έθνος δεν υπήρχε πριν το 1821, διότι μόνον η αστική εποχή έχει να παρουσιάσει αυτό το μόρφωμα. Το ελληνικό έθνος της αρχαιότητας και του μεσαίωνα λοιπόν είναι κατ’ αυτούς μια αντιεπιστημονική, εθνικιστική πλάνη!
Πρόκειται φυσικά για άποψη όχι μόνον αντιεπιστημονική, εφόσον κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν την έχει υποστηρίξει ποτέ και πουθενά, αλλά μάλλον για άποψη που προέρχεται από το χώρο του πολιτικού φανατισμού. Διότι, στοιχειωδώς να ανοίξει κάποιος τα αρχαία κείμενα θα μπορούσε να δει τον όρο «έθνος» φαρδύ πλατύ, στα κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηρόδοτου, του Ομήρου κλπ.
Αυτό που ισχυρίζονται όσοι διατυπώνουν τέτοιες παραδοξολογίες, όπως ο Πέτρος Πιζάνιας στηνσυνέντευξή του στο tvxs, είναι ότι έθνος δεν υπήρχε στην αρχαιότητα, επειδή έθνος σχηματίζεται μόνον κατά την εποχή του καπιταλισμού, όταν δημιουργείται το συνταγματικό κράτος και η έννοια του πολίτη. Σύμφωνα μ’ αυτήν την άποψη, που προέρχεται από παραναγνώσεις του μαρξισμού, στην αρχαιότητα έχουμε γένος και όχι έθνος! Και έτσι αναγνωρίζουν έθνος μόνον μετά το 1789, ως εθνικό κράτος, συλλαμβάνοντας το έθνος, ως προϊόν του αστικού κράτους.
Πρόκειται για ένα ακραίο νομικό θετικισμό, που συνδέεται ευθέως με την σταλινική κανονιστική παράδοση, όπου τα πάντα αποδίδονται στο κράτος. Περισσότερα γι’ αυτήν την κανονιστική εκτροπή στην ελληνική ιστοριογραφία μπορεί κανείς να δει στο έργο μουΈθνος και Θεσμοί στην Τουρκοκρατία (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2013).
Αλλά το γένος τι ακριβώς είναι; Δεν είναι έθνος; Δεν είναι ένας άλλος τρόπος να ορίζεις την εθνική κοινότητα, η οποία σχηματίζεται από μια κοινή γλώσσα, κοινούς θεσμούς, κοινή θρησκεία, κοινή παράδοση; Οι αρχαίοι χρησιμοποιούν και τον όρο γένος, διότι προέρχεται από την φιλοσοφία, από την οντολογία. Αλλά συχνά χρησιμοποιούν και τον όρο έθνος. Τι είναι έθνος; Μόνον το γαλλικό το 1789; Και τότε γιατί ο Αριστοτέλης μιλά για έθνος και πόλεις; Τι εννοεί ακριβώς;
Είναι γεγονός ότι οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς αποφεύγουν τη χρήση του όρους έθνος αρχικά, για να μην γίνεται σύγχυση με την παγανιστική παράδοση. Στη θέση του χρησιμοποιούν τον όρο γένος, που σημαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το τι όρο όμως χρησιμοποιεί ένας συγγραφέας δεν σημαίνει και πολλά. Το ότι δεν χρησιμοποιεί κάποιος τον όρο έθνος, αυτό δεν σημαίνει ότι έθνος δεν υπάρχει. Η ύπαρξή του είναι γεγονός αντικειμενικό, δεν είναι απόφαση του ιστορικού.
Το ζήτημα αυτό το ανακινούν και μερικοί σύγχρονοι ιστορικοί, επειδή, παρότι πολιτικά δεν βολεύονται με τον εθνικισμό του 19ου αιώνα, αναγκάζονται να εξηγήσουν την φιλοπατρία και την πίστη των αγωνιστών του 21. Λένε λοιπόν ότι όλοι αυτοί είχαν μεν εθνική συνείδηση, αλλά την απέκτησαν εξαιτίας του ευρωπαϊκού διαφωτισμού! Όμως, αφενός οι οπλαρχηγοί ήταν όλοι αγράμματοι και προσηλωμένοι στην εκκλησία, δηλαδή εκτός του κλίματος του διαφωτισμού. Αφετέρου, όλοι οι επίσκοποι που πρωταγωνίστησαν στον Αγώνα, ως μέλη της Φιλικής, ήταν εχθροί του διαφωτισμού, πλην μερικών κληρικών που βρίσκονταν στην Δύση. Επίσης δύσκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει διαφωτιστικές ιδέες στον Πετρόμπεη, τον Νοταρά ή τον Κανέλλο Δεληγιάννη και τους άλλους κοτζαμπάσηδες, που συμμετείχαν στον Αγώνα. Οι περισσότεροι μάλιστα Έλληνες λόγιοι ήταν επιφυλακτικοί και αρνητικοί με την επανάσταση, (Κοραής, Κωνσταντάς κα), όπως και πολλοί έμποροι που αρχικά είδαν το εμπόριο να ατονεί.
Επομένως η εθνική συνείδηση κατά το 21 δεν ήταν καθόλου προϊόν του διαφωτισμού. Προϋπήρχε σαφώς. Διότι επαναστατικές εξεγέρσεις Ελλήνων έχουμε καμιά πενηνταριά τουλάχιστον κατά τους 4 αιώνες της δουλείας. Δεν περίμεναν οι Έλληνες τον Βολταίρο για να αποκτήσουν συνείδηση εθνικής καταγωγής. Ο Υψηλάντης έγραψε όταν μπήκε στην Μολδοβλαχία: «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Δεν έγραψε κάποιο απόσπασμα του Βολταίρου.
Η εθνική συνείδηση εξάλλου είναι βεβαιωμένη και από τα κείμενα της λόγιας εκκλησιαστικής γραμματείας. Ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς ήδη από το 1560 έγραφε για την ανάγκη αποκατάστασης του αρχαίου ελληνικού πολιτεύματος! Τα ίδια έγραφε και ο Σχολάριος, όταν θρηνούσε για την αμάθεια των σύγχρονων Ελλήνων. Είναι δυνατόν να μην είναι γνωστά αυτά που τα γνωρίζει και ο τελευταίος φιλόλογος;
Το σύγχρονο έθνος έχει άλλη θεσμική μορφή από το αρχαίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα έθνη σχηματίστηκαν το 1789 δια μαγείας, εν κενώ. Αυτά δεν τα λέει κανένας ιστορικός, πλην μερικών αμερικανών που μιλάνε για φαντασιακά έθνη, εννοώντας όμως τα έθνη της Πολυνησίας. Κανένας Γάλλος ή Άγγλος δεν διανοήθηκε ποτέ να ονοματίσει το έθνος του μόνον μετά το 1789. Ο όρος απαντάται σε όλα τα κείμενα, από την εθνική γαλλική ποίηση του μεσαίωνα, μέχρι τον Χομπς.
Όσοι Έλληνες ιστορικοί δεν αισθάνονται άνετα με την Επανάσταση του 1821 και θέλουν να την αποδώσουν όχι στους πρωταγωνιστές της, δηλαδή τους οπλαρχηγούς, τους επισκόπους, τους προκρίτους και τον απλό λαό, αλλά στους εμπόρους ή τους λογίους του εξωτερικού, μάλλον θα πρέπει να προσέξουν καλύτερα τα τεκμήριά τους και να ξαναδούν πιο προσεκτικά τους ιστορικούς του 21 και της Τουρκοκρατίας, έστω και τους πρόσφατους, τον Σφυρόερα, τον Γριτσόπουλο, τον Δεσποτόπουλο, τον Πανταζόπουλο και τον Βακαλόπουλο.
Το 1985, ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος έγραφε δυσοίωνα: «Με την ολιγωρία για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ελληνικού έθνους κινδυνεύει ο ελληνικός λαός να υποστεί αποκοπή σε μέγα βαθμό από την ανθρωπιστική παιδεία, την πανανθρώπινη δηλαδή στην αξία της ελληνική παιδεία».
Δυστυχώς φαίνεται να επιβεβαιώνεται.
Πηγή: http://e-parembasis.blogspot.gr
~
Πίσω από την σιωπή
Η μοναξιά των ανεκδιήγητων σκέψεων. Δέντρο που γέρνει στον άνεμο.
Άνθρωπος πόλης. Σχεδόν αριθμός. Γύρω γύρω μου πετάνε πέτρες, μόνο και
μόνο επειδή δε μπορώ να ανταποδώσω τις πληγές. Ένας ηλίθιος.
Φωνάζω μα είναι σα να σωπαίνω. Σωπαίνω και είναι σα να φωνάζω.
Σκέφτομαι το τίμημα πίσω από τα όχι μου. Όσες φορές δε θέλησα να το
πληρώσω αυτό το τίμημα, άφησα ένα κομμάτι του εαυτού μου στο χθες. Τα
αυριανά μου βήματα ανήκουν σε ξένα πόδια. Πρέπει να πληρώσω το τίμημα,
να πω αυτό που βγαίνει από μέσα μου, να πληγώσω κάθε αδερφό και φίλο, να
δεχτώ αλήθειες που πληγώνουν τον εγωισμό μου. Μα ο χρόνος είναι λίγος.
Και λίγα πρέπει να είναι και τα λόγια. Μετρημένα. Γιατί το ρολόι δε
σταματά να μετράει λόγια.
~
Το τίμημα
Αλλαγές. Μία κοινή πορεία. Πεπερασμένος χρόνος. Πολλές μικρές ατομικές
αποφάσεις. Όσα οραματιζόμαστε καθημερινά. Συναντιούνται και εκρήγνυνται
σε αυτό που λέμε παρόν.
Κυνηγάμε τις επιθυμίες μας και αυτές φωλιάζουν βαριές στα πόδια μας. Πλαστικές επιθυμίες. Αστικές.
Το τίμημα του να λες όχι, του να διαφωνείς, της προσωπικής αναζήτησης δεν το διδάχθηκαν ποτέ σε κάποια αίθουσα. Πάντα θέλουν να είναι αρεστοί. Αρεστοί σε έναν κύκλο κλωνοποιημένων. Το καταφατικό γνέψιμο του κεφαλιού δεν σταμάτησε ποτέ την κίνησή του σαν ένα ρολόι που κανένας δείκτης δεν μπορεί να αποφασίσει πως χτυπά. Μα δεν είναι οι άνθρωποι ρολόγια. Μπορούν να αρνούνται. Να αλλάζουν διαδρομή, να φεύγουν, ακόμα και να χάνονται.
Αυτοί είναι που πληρώνουν αληθινά το τίμημα του να είναι ο εαυτός τους. Δεν θα τους βρεις, γιατί επιλέγουν να χάνονται, δεν θα τους ακούσεις γιατί δεν κάνουν φασαρία. Δεν θα σου πουν ψέμματα γιατί δε μιλάνε πολύ, αν σου μιλήσουν θα σε πληγώσουν γιατί λένε αυτό που σκέφτονται, θα διαφωνήσεις μαζί τους γιατί είναι εχθροί αυτού που αντιπροσωπεύεις.
Αναρωτιέσαι μπορώ να κάνω κάτι; Μα βέβαια. Να πληρώσεις το τίμημα. Χωρίς χρήματα. Με την ίδια σου την ύπαρξη. Όταν θα έχεις φύγει θα μνημονεύεσαι για το θάρρος σου απέναντι σε αυτό το τίμημα. Θα είσαι ένα μεγάλο φως, όσο μεγάλα μπορεί να είναι και τα όχι σου.
Και τότε, μόνο τότε θα μπορείς να είσαι περήφανος πραγματικά. Περήφανος, με όλη τη σημασία. Αν δε προλάβεις εσύ, το παιδί σου, έστω ένας άγνωστος, κάποιος τυχαίος που διασχίζει τους δρόμους του αλλοτινού τιμήματος που τόλμησες να πληρώσεις. Δρόμους που θα φέρουν το όνομα σου, στην πόλη των αριθμών που κατοικούν άνθρωποι.
Φόβος και τίμημα δε πάνε μαζί. Ψέμα και τίμημα δε πάνε μαζί. Το τίμημα του να αντιλαμβάνεσαι είναι να προχωράς μέχρι το τέλος. Όσο μπορείς.
~
Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας
Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια.
Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές αλλάξαμε θρησκεία στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.
Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.
Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα.
Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική.
Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς.
Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.
Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος.
Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι:
Στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ότι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.
Πηγή: https://gr.news.yahoo.com
~
Τριάντα χρόνια περιπατάω πάνω στην γη
Γράφει ο Μιλένκο τσέπης
Μια φορά κι’ έναν
καιρό ,δηλαδή κάτι παραπάνω από τριάντα χρόνια πριν, σ’έναν γόνιμο τόπο
τούτης δω της γης, ένα ψιλόλιγνο μελαχρινό κορίτσι γνώρισε ένα αγόρι και
ξεκίνησε η ιδία παλιά ιστορία …
Ο σπόρος έπεσε στην γη και το μικρό κορίτσι έμαθε,
πως παρόλο που κουβαλούσε μόλις 5840 μέρες και νύχτες στην πλάτη της ,θα αποκτούσε
ένα παιδί. Τα έχασε ,δεν ήξερε τι να κάνει. Όλα γύρω της κινούνταν τόσο γρήγορα,
ενώ αυτή τόσο αργά. Πριν προλάβει κάτι να κάνει ,κάτι να πει ,την είχαν
αποκαταστήσει σκλαβώνοντας την με ιερά δεσμά!
Οι μέρες περνούσαν
και ο καρπός που κουβαλούσε μέσα της μεγάλωνε
και σαν βαρίδι την κρατούσε πάνω στην
γη. Πίστευε πως αν δεν απαλλασσόταν απ’αυτόν ,θα την συνέθλιβε τα φτερά της,
δεν θα τα’νοιγε ποτέ ,δεν θα βλέπε ουρανό και γρήγορα θα χανόταν κάτω από την σκιά
του. Όσο και αν προσπάθησε ν’απαλλαχτεί
απ’αυτόν,το κορίτσι που γρήγορα έγινε γυναίκα ,έφερε τελικά στον κόσμο
μια ακόμα «Εύα» . Το παιδί αυτό στα μάτια της αντί για την ζωή πρέσβευε τον
θάνατο.
Το αρχεγονο πυρ που
άλλοτε καταστρέφει και άλλοτε εξαγνίζει, επιστρατεύτηκε για να την εξαφανίσει αλλά
εις ματην. Όσο κι’αν πάλεψε να την καταπιεί ,δεν τα καταφερε.Η «Εύα» βγήκε μέσα
απτις φλόγες νικήτρια, με μια μοναχά λαβωματιά στο κορμί της, για να της θυμίζει
πως αυτή ήταν μοναχά μια από τις πολλές μάχες που έμελε να δώσει για να
κερδίσει το δικαίωμα στην ζωή.
Τα χρόνια περνούσαν και ο « Κύριος» κάποιων
ήθελε έναν ακόμα άγγελο σιμά του και διάλεξε αυτήν. Πλανιόταν όμως οικτρά
,γιατί αυτή αν και πολλή μικρή ,ήταν αποφασισμένη να μείνει μαζί μας για πολύ
καιρό ακόμα. Δεν έγινε το θέλημα του. Έδωσε ακόμη μια μάχη και κέρδισε…. Ο χρόνος κυλούσε και η «Εύα» . Τα είχε όλα και δεν είχε τίποτα. Πολλαπλές
προσαρμογές και συμβιβασμοί απάρτιζαν την ζωή της και τα κενά της παρέμεναν
«άδεια».Δεν παρέδιδε τα όπλα. Έψαχνε ακόμα να βρει την σπίθα αφού είχε πια
συνειδητοποιήσει ,πως δεν μπορούσε να βρει την φλόγα.
Το νήμα της ζωής της
,που ποτέ δεν υπήρξε ανέφελη, έτριβε ξανά, όμως όσο ισχνό κι’αν ήταν γι’άλλη μια φορά δεν θα το άφηνε να κοπεί.
Ήταν αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Πολύ ακριβά! Οι
περισσότεροι πίστευαν πως αυτή την φορά το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο ,αλλά
δεν την είχαν ρωτήσει. Η «Εύα» βάφτηκε στα χρώματα του πολέμου ,ζώστηκε
τα’ρματα της και ρίχτηκε στην μάχη. Κάποιοι λένε πως συμμάχησε με την απέναντι όχθη
,πούλησε την ψυχή της και θυσίασε τα μισά της ζωτικά όργανα και έτσι κέρδισε την παραμονή της ανάμεσα σε
περιφερόμενα σαρκία και πλάσματα φτιαγμένα από πυλό.
Πολλοί λένε πως
είναι ακόμα ένας μύθος από τους πολλούς ,που πλάθει το μυαλό των αργόσχολων
ανθρώπων ,αλλά εγώ ορκίζομαι πως την συνάντησα. Μπορεί για τους πολλούς το
μυαλό μου να είναι ταραγμένο ,τα λόγια μου ακατάληπτα και τα γραπτά μου ασυνάρτητα,
αλλά οι οφθαλμοί μου είδαν και τα ωτα μου ακουσαν ενα πλάσμα , απ’την τρέλα πιο τρελό ,ένα αερικό που περιπλανιέται ανάμεσα
μας, έχει πολλά να πει και τα λέει, ψάχνει ακόμα κάτι να βρει και σίγουρα θα το
βρει.
~
Πέμπτη 3 Απριλίου 2014
Γεννιόμαστε ή γινόμαστε; Μύθος η ανατροφή των παιδιών από τους γονείς τους;
Το παραδοσιακό μοντέλο διαπαιδαγώγησης των παιδιών θέλει τους γονείς, μετά την επίδραση των γονιδίων στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους, να παίρνουν αυτοί τη σκυτάλη της ανατροφής τους. Πόσος μύθος και πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτήν την αντίληψη;
Κάποιοι θεωρούν τα παιδιά μια άμορφη πλαστελίνη στα χέρια των γονιών τους. Η αντίληψη αυτή κατέχει τόσο σημαντική θέση στην κουλτούρα μας, ώστε να γίνεται πολύ δύσκολο να την αμφισβητήσει κανείς. Είναι γεγονός άλλωστε ότι τόσο τα γονίδια όσο και η επιρροή των γονιών συμβάλουν εξίσου σημαντικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού.
Πώς εξηγείται όμως παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον, ανατρέφονται από τους ίδιους γονείς, διδάσκονται τα ίδια ήθη και αρχές να εξελίσσουν προσωπικότητες άκρως αντίθετες μεταξύ τους; Μήπως τελικά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το χαρακτήρα των παιδιών μας;άποιοι θεωρούν τα παιδιά μια άμορφη πλαστελίνη στα χέρια των γονιών τους. Η αντίληψη αυτή κατέχει τόσο σημαντική θέση στην κουλτούρα μας, ώστε να γίνεται πολύ δύσκολο να την αμφισβητήσει κανείς. Είναι γεγονός άλλωστε ότι τόσο τα γονίδια όσο και η επιρροή των γονιών συμβάλουν εξίσου σημαντικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού.
Παράγοντες όπως το ευρύτερο περιβάλλον και η παρέα των συνομηλίκων των παιδιών φαίνεται πως παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της προσωπικότητας τους. Έτσι μπορεί εύκολα να εξηγηθεί και το γεγονός ότι τα παιδιά των μεταναστών προσαρμόζονται ευκολότερα από τους γονείς τους στο νέο περιβάλλον. Οι παρέες των συνομήλικων τους δημιουργούν πολύ ισχυρό υπόβαθρο ώστε τα παιδιά να μάθουν τη γλώσσα γρηγορότερα και από τους γονείς τους και να υιοθετήσουν νέες αντιλήψεις, ήθη και έθιμα που δε τα διδάχτηκαν από την οικογένεια.
Αλλά και σε ένα άλλο άκρως αντίθετο παράδειγμα, παιδιά πλούσιων οικογενειών που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονιών τους τα ανάγκασαν να μεγαλώσουν με νταντάδες ή εσώκλειστα σε ιδιωτικά σχολεία δε φαίνεται να έχουν υιοθετήσει τις μικροαστικές αντιλήψεις και συνήθειες των ατόμων που τα μεγάλωσαν. Αυτό οφείλεται απλούστατα στο γεγονός ότι τα παιδιά προσαρμόστηκαν στους τύπους συμπεριφοράς των συνομηλίκων τους και υιοθέτησαν μια αντίστοιχη κουλτούρα.
Ασφαλώς αυτή η αντίληψη δε πρέπει σε καμιά περίπτωση να δώσει άλλοθι στην αδιαφορία των γονιών απέναντι στα παιδιά τους ή να νομιμοποιήσει αχαρακτήριστες συμπεριφορές απέναντι τους με το σκεπτικό ότι δε θα τα επηρεάσει.
Θα πρέπει όμως οι γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τραβούν το δικό τους δρόμο και να μην απογοητεύονται όταν οι επιλογές τους είναι διαφορετικές. Το ζητούμενο είναι τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, να προσπαθούν να υλοποιήσουν τα δικά τους όνειρα και να μαθαίνουν τη ζωή μέσα από τα δικά τους λάθη. Φυσικά μπορεί αυτές οι επιλογές να μην είναι πάντα πετυχημένες. Ο γονιός τότε δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να γεμίζει με ενοχές και να φορτώνεται τα λάθη των παιδιών του. Το φταίξιμο δεν είναι πάντα δικό μας!
Άλλωστε πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ιδιότητα του να είσαι γονιός σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή. Πάντα θα είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, ακόμα κι αν δε μας χρειάζονται. Πάντα θα τα συμβουλεύουμε, ακόμα κι αν δε το έχουν ανάγκη. Πάντα θα τα βλέπουμε σαν παιδιά ακόμα κι όταν θα έχουν αποκτήσει δικά τους.
Ας απολαύσουμε λοιπόν απλά χωρίς άγχος, τύψεις και φοβίες αυτόν τον τόσο ωραίο ” μπελά” που συχνά δίνει ιδιαίτερο νόημα στην ίδια μας την ύπαρξη, κι ας είμαστε πάντα δίπλα στα παιδιά μας κυρίως όταν κάνουν λάθη και μας έχουν ανάγκη! Έτσι τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι ότι δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την προσπάθεια να είμαστε γονείς!
Πηγή: http://about-woman.gr
~
Τρίτη 5 Μαρτίου 2013
Νεκρός ο αδερφός του υφυπουργού Αμυνας – ενδείξεις για αυτοκτονία
ΚΑΜΑΡΕΣ ΜΑΝΗΣ
Ο οδηγός ταξί που είχε συμφωνήσει να παραλάβει τον άτυχο 61χρονο από το εξοχικό του, τον βρήκε νεκρό μέσα σε λίμνη αίματος το μεσημέρι της Κυριακής.
Στο σημείο εξακολουθούν να βρίσκονται ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις ενώ προανάκριση για το μυστηριώδες συμβάν διενεργείται από το αστυνομικό τμήμα Γυθείου και την Ασφάλεια Σπάρτης. ΈχεΙ ενημερωθεί βεβαίως και ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Πελοποννήσου, υποστράτηγος Ηλίας Γεωργόπουλος.
Οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι πρόκειται για αυτοκτονία.
Νεώτερες πληροφορίες για το συμβάν που αιφνιδίασε τον πολιτικό κόσμο λένε ότι ο 61χρονος αδερφός του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, αντιστράτηγου εν αποστρατεία Παναγιώτη Καράμπελα, αυτοπυροβολήθηκε με κυνηγετική καραμπίνα στον κήπο του εξοχικού του σπιτιού, στην περιοχή Καμάρες Λακωνίας, δίπλα από το παραθαλάσσιο Σκουτάρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Γύθειο.
Το θύμα έφτασε στον συνοικισμό το πρωί της Κυριακής με φίλο του ταξιτζή με τον οποίο έδωσε ραντεβού για να τον παραλάβει το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Όταν ο ταξιτζής πήγε πάλι στο χωριό τον βρήκε μέσα σε λίμνη αίματος και δίπλα του εντοπίστηκε μια καραμπίνα.
Κατά πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, ο θάνατος πρέπει να επήλθε μεταξύ 9 το πρωί με δύο το μεσημέρι. Ο αδερφός του υφυπουργού ήταν γεννημένος το 1951, ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά. Οι λόγοι της τραγικής αυτοχειρίας πρέπει να είναι και οικονομικοί καθώς ο θανών ασχολείτο με την ανέγερση οικοδομών.
Προνάκριση διενεργείται από την Αστυνομική Διεύθυνση Λακωνίας(αστυνομικό τμήμα Γυθείου).
Πηγή:Εθνος
~
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012
Αναρτήσεις
