Ρητορείες και αντιφάσεις με την καθημερινή ζωή
~
Τρίτη 10 Ιουλίου 2012
Τι φταίει; Γιατί; Για πόσο ακόμα; Λίγα μόνο ερωτήματα που άσκοπα επαναλαμβάνονται κυκλικά μέσα στην ελληνική κοινωνία του μαρασμού, που ψάχνει δικαιολογίες για το παρών της. Μα ήδη πέρασε καιρός από τα πρώτα κρούσματα εσωτερικής έκρηξης και το είδωλό μας αλλάζει το ίδιο γρήγορα με τους ρυθμούς ζωής που κάποτε είχαμε συνηθίσει. Η αποδόμηση της ελληνικής πραγματικότητας είχε ως συνέπεια νέες φωνές να δοκιμάζουν για πρώτη φορά να αρθρώσουν λόγο με όσα αποσπασματικά γνώριζαν, μπλέκοντας μύθους, αλήθειες, ψέμματα και θυμό σε ένα ένδυμα.
Ο πλουραλισμός απόψεων είναι δημοκρατικός και θετικός, όμως είναι και αποδοτικός όταν βασικές αρχές του διαλόγου και της λογικής συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Τι λοιπόν δεν έγινε σωστά στην ελληνική περίπτωση; Ήταν απούσα η λογική και ο διάλογος κατέληξε να θεωρείται ανούσιος αν δεν συνοδευόταν και από πυγμή, πράγμα που δικαιολογεί και την έξαρση ακραίων στοιχείων.
Ρήτορες σε blogs, παρέες, ραδιόφωνα, πλατείες βρήκαν την ευκαιρία να αρθρώσουν λόγο προς ένα κοινό που πρώτη φορά δοκίμαζε να έρθει σε πρωτογενή επαφή με την κοινωνία που ζούσε. Το αποτέλεσμα; Ένα ποτάμι σκουπιδιών έρεε ακατάπαυστα με σκοπό να δυναμιτίσει και να αφυπνίσει δήθεν τους απανταχού δεσμώτες και απαθείς πολίτες. Ρήτορες που τα όσα βροντοφώναζαν είχαν σκοπό να εκτονώσουν τις προσωπικές τους απογοητεύσεις. Ένα ακατέργαστο κοινό επίσης είχε ανάγκη να ακούσει διθυραμβικές φωνές εναντίωσης σε όσα απειλούσαν την καθημερινότητά του. Άνθρωποι σίγουροι ότι βλέπουν περισσότερα από τη μάζα, αφυπνισμένοι μέσα στον βαθύ τους ύπνο, πραγμάτωναν τον ναρκισσισμό τους, χωρίς να προτείνουν λύσεις, αλλά ωθούσαν στη χειραγώγηση και τη διαστρέβλωση.
Την ίδια στιγμή αρκετές άλλες φωνές προερχόμενες από διάφορους χώρους, εκφράζοντας τη γνώμη τους σε χαμηλότερους τόνους και έχοντας σφαιρικότερη αντίληψη της κατάστασης, αλλά και ψυχραιμία να παράγουν λύσεις μέσα στον λυσσαλέο άνεμο της υπερπληροφόρησης πέρασαν στα ψιλά γράμματα και αποστασιοποιήθηκαν για λόγους αξιοπρέπειας από τα φώτα των εξελίξεων.
Κοντολογίς, οι ήρωες της καθημερινότητας είναι αυτοί που πάντα συνήθιζαν να είναι. Χαμηλών τόνων άνθρωποι που κάνουν πολλά μικρά καλά σκεπτόμενοι ότι όλα επιστρέφουν στην ίδια τους τη ζωή. Κάνω καλό, βρίσκω καλό. Και το αντίθετο.
Οι προθέσεις όμως των ανώνυμων και επώνυμων εγωκεντρικών ρητόρων που ακατάπαυστα σχολιάζουν την επικαιρότητα και θυματοποιούν τον εαυτό τους και την κοινωνία είναι αμφίβολες και για βραχυχρόνια κατανάλωση. Ξέρω λίγους ανθρώπους που διαλέγουν τις λέξεις που ξεστομίζουν φοβούμενοι να μην πουν παραπάνω από αυτά που πράττουν καθημερινά. Ξέρω αμέτρητους ρήτορες που σε κάθε παρέα φλυαρούν χωρίς να δίνουν χρόνο για να αναπλάσουν τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά.
Οι νοοτροπίες χωρίς θέληση για αλλαγή μένουν ίδιες, οι κοινωνίες που κάνουν θόρυβο κάποια στιγμή παύουν να ακούνε και οι φωνές γίνονται κραυγές και νοσηρές εκφάνσεις βίας χωρίς σκοπό.
Η αλλαγή μας ως κοινωνία θέλει χρόνια, χρόνο πολύ και γερές βάσεις από ανθρώπους που η ζωή τους είναι ένα πεδίο καθαρό και ειλικρινές. Θέλει σκέψη το προς τα που θα στρέψουμε τα αυτιά μας. Ότι δεν έχει να δώσει ας μένει στο περιθώριο, γιατί σύντομα θα γίνει το επόμενο μεγάλο μας πρόβλημα.
Αναρτήσεις
