Μόνον την ιδέα του φόβου φοβάμαι πλέον....
~
Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
Αλλά εγώ δεν είμαι ήσυχος, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να νιώσω λίγο γαλήνη, όχι γιατί δεν βρήκα τίποτα ενδιαφέρον, όχι γιατί τα κείμενα των παιδιών που γράφουν δεν μ’ αγγίζουν αλλά κάτι μέσα μου επαναστατεί, κάτι μέσα μου με τρώει σαν σκουλήκι, κάτι με σπρώχνει στο να μοιραστώ το συναίσθημα μου και τι το προκαλεί.
Έχω κολλήσει εδώ και ώρες σε μια κουβέντα που είχα με την φίλη μου την Στεφανία και από τότε όλα σταματήσανε και έχουνε ένα όνομα: ΦΟΒΟΣ.
Αφού τελείωσε αυτή η συζήτηση (σε αυτό, το φατσοβιβλιο) έμεινα στον φόβο και ποια είναι αυτά που φοβάμαι σήμερα για την ζωή μου.
Η όλη κατάσταση της κοινωνίας και όλη η δύναμη αυτής της σκατό-ελίτ βασίζεται στον φόβο και δυστυχώς το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας φοβάται. Έρχομαι και ρωτάω στον εαυτό μου τι είναι αυτό που φοβάμαι σήμερα περισσότερο
Τα παίρνω με τη σειρά όπως μου έρχονται και όχι ως τα πιο σημαντικότερα.
Φοβάμαι μήπως δεν έχω δουλειά και το μέλλον μου είναι αβέβαιο μα αυτό συμβαίνει σήμερα και όμως επιβίωσα.
Φοβάμαι μήπως χρεοκοπήσει η Ελλάδα και έρθουν οι ξένοι, μα στα αλήθεια πιστεύει κανείς ότι έχουν φύγει ποτέ από την τότε επανάσταση του 1821; εγώ δεν το πιστεύω αλλά επιβίωσα και σήμερα.
Φοβάμαι μήπως γυρίσουμε στην δραχμή μα.. .. χαχαχαχαχα.. . αμήν και ποτέ αλλά σε εθνικό δικό μας νόμισμα δικιάς μας κοπής. γίνεται ; και ναι και όχι, αλλά εγώ επιβίωσα και σήμερα.
Φοβάμαι μήπως με κλείσουν φυλακή για χρέη. E και τι έγινε, μπορεί να φυλακίσουν μόνο το κορμί μου αλλά και αυτό δεν έγινε σήμερα και επιβίωσα.
Φοβάμαι μήπως και μου κάνουν κατάσχεση το σπίτι που θα μου αφήσουν οι γονείς μου και μείνω στο δρόμο. E και, και αυτό το έκανα, έμεινα στο δρόμο και μάλιστα μέσα στην τρέλα της ηρωίνης και όμως είμαι εδώ και ας πείνασα και ας κοιμήθηκα στα παγκάκια και ας έγιναν τόσα πολλά, εγώ επιβίωσα και είμαι σήμερα εδώ.
Φοβάμαι μήπως τελικά αποκαλυφτεί ότι η εικόνα μου δεν είχε καμία σχέση με την τον πραγματικό μου εαυτό, φοβάμαι πως δεν θα έχω αμάξι, φοβάμαι πως δεν θα έχω πιστωτική, φοβάμαι πως δεν θα έχω λεφτά για ρούχα και τελικός φοβάμαι πως δεν θα με γουστάρει καμία γκόμενα που ψάχνει τον πρίγκιπα των περιοδικών και γω ο καημένος δεν θα γ.. .. .. .. . ποτέ.. .. και όμως επιβίωσα και σήμερα.
Τελικά κατέληξα σε αυτό που είπα τελείως αυθόρμητα στην Στεφανία, ότι το μοναδικό πράγμα που φοβάμαι είναι η ιδέα πως καμία στιγμή θα φοβηθώ όλα τα παραπάνω και ακόμη τόσα που δεν μου παίρνανε τώρα από το μυαλό.
Φοβάμαι μην τύχει και πιστέψω πως είμαι αυτό το σήμα στο αμάξι, φοβάμαι μην πιστέψω πως είμαι μια ετικέτα ρούχου, φοβάμαι μήπως και πιστέψω στην εικόνα μου και χάσω τον εαυτό μου, αυτόν τον μικρό εαυτούλη μου που πρόλαβα να γνωρίσω.
Και μέσα σ’ αυτόν τον εαυτό μου γνώρισα τον αληθινό φόβο και αυτός ο φόβος έχει να κάνει με τον θάνατο, με τον κάθε λογής θάνατο που μπορώ να προκαλέσω στον εαυτό μου. Το αν με σκοτώσει κάποιος είναι τον μοναδικό θάνατο που δεν μπορώ να μου χρεώσω. Για όλους τους άλλους θανάτους που μπορώ να προκαλέσω στον ένατο μου είμαι υπεύθυνος. Θα προκαλέσω θάνατο στην ζωή μου μόνο όταν φοβηθώ την ιδέα του φόβου.. .. ..
Μέχρι τότε η μάχη έχει δρόμο και γράφει ιστορία.. .. .. .. ..
Υγ. Κλείστε τις γαμημένες τις τηλεοράσεις.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
Αναρτήσεις
