Η ευτυχία του να είσαι Έλληνας
~
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012
Δεν είναι λίγα τα δήθεν φιλοσοφίζοντα ελληνόφωνα πτώματα που χύνουν τελευταία σε γερμανικές εφημερίδες ανθελληνικό δηλητήριο. Δεν θα πω σε ποιούς αναφέρομαι, γιατί περιμένουν απελπισμένα να ακουστεί το όνομά τους. Είναι οι εξαισίως βολεμένοι, συνήθως απόγονοι πλούσιων οικογενειών, που σε μία μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο ένδειας αποφοιτούσαν από πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών. Άτομα που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της νιότης τους στο εξωτερικό και που η ελληνικότητα μέσα τους, περιοριζόταν στην γραφικότητα του μουσακά και του ούζου. Kαι είναι αυτά τα άτομα, που, έχοντας αναγάγει το αυτομαστίγωμα σε μέγιστη αρετή, καταλήγουν το ίδιο γραφικά, με εκείνα που δεν θα κάνουν ποτέ αυτοκριτική. Ασ‘τους όμως να λένε.
Δεν είναι μόνο οι απόψεις και η ημιμάθεια τους περί ιστορίας, ανθρώπου και Έλληνα, που τους καθιστούν εμετικά χυδαίους. Είναι κυρίως ο πασπαλισμένος με προοδευτικότητα ρατσισμός του συμπλεγματικού ριζοσπάστη, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει μόνο να εκδικηθεί αυτό που φοβάται, περνώντας μία blasé στάση. Στην καλύτερη περίπτωση, εκστομίζουν αποσπασματικές αλήθειες, διαστρεβλωμένες και δοσμένες έτσι, ώστε μόνο έναν αδιάβαστο μπορούν να πείσουν, ενώ θέλουν να δημιουργούν ενοχές στους άλλους, απεκδυόμενοι όμως τις δικές τους ευθύνες ως πνευματικών - οπως πιστεύουν ότι είναι - ανθρώπων. Αυτοπροβάλλονται δε ως οι μοναδικοί κατέχοντες την αλήθεια και ως κριτές όλων, χωρίς όμως να αποδέχονται την δευτερολογία. Προσποιούμενοι μάλιστα τους αντικειμενικούς, την πέφτουν στον λαό τους σε αυτήν την τόσο δύσκολη φάση και με δηλώσεις απέχθειας, προσπαθούν εμμανώς να τον αποτάξουν λέγοντας στους εταίρους, ότι μας αξίζει η διαπόμπευση. Δεν έχουν προφανώς ιδέα, πόσο γελοίοι γίνονται όταν ξεσκίζουν τους συμπατριώτες τους για να χαϊδέψουν τευτονικά αυτιά και, χτυπημένοι από τον παραγοντισμό, αποκτηνώνονται, για να πουλήσουν μερικά αντίτυπα παραπάνω στην ευρωπαϊκή αγορά βιβλίου.
Εάν έπρεπε να συμβουλεύσουμε κάτι ολους αυτούς, είναι να ζητήσουν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη, για να γκρεμίσουν την ιδεατή εικόνα τους. Νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι, θεωρούν εαυτούς παραγεμισμένους με θεϊκό υλικό, που τους καθιστά "άκτιστους κι αχειροποίητους“. Η αυταπάτη ανωτερότητας γίνεται αντιληπτή από το σνομπ ύφος και τον ελιτίστικο λόγο, που θυμίζουν την γνωστή ηρωίδα ενός αληθινού συγγραφέα, του Δ. Ψαθά. Προσπαθούν έτσι να υπερτονίσουν την κατ‘εκείνους ιδιαιτερότητά τους, διατυμπανίζοντας ότι διαφέρουν από την ελλαδίτικη πλέμπα, να καθίσουν στην άκρη, να ξυλοκοπήσουν το "κατώτερο“ και να γίνουν ένα είδος λεκτικής συνείδησης, γιατί ηθική συνείδηση δεν μπορούν να γίνουν, αφού αυτό το καταφέρνουν μονάχα οι πραγματικοί διανοούμενοι.
Κι αν βιώνουμε την "Χαμένη τιμή της Katharina Blum“ στην χώρα του Σικελιανού, του Καζαντζάκη, του Ελύτη, έχουμε σε πείσμα των ψευτομποέμ κρατήσει καλά όλον αυτόν τον καιρό. Αντιστεκόμενοι, τραβάμε ηθικά μονάχοι προς την ανάκαμψη και παρά την προπαγάνδα, την βίαιη οικονομική προσαρμογή και τον πανταχόθεν πόλεμο, ο Νίτσε πάλι επαληθεύεται: Διδάσκει πολιτισμό ο Έλληνας. Έχει διαχειριστεί την κατασταση με αξιοπρέπεια, χωρίς βιαιότητες, χωρίς αιματηρούς ξεσηκωμούς. Διαδηλώσεις έγιναν και θα ξαναγίνουν, αλλά ό,τι κι αν είχε προβλεφθεί, ούτε "ανθρωποφάγα“ κτήνη γίναμε, ούτε το φιλότιμο χάθηκε ενώ το joie de vivre που τόσο ζηλεύουν οι Βόρειοι ενυπάρχει ακόμα στους περισσότερους. Και αν μερικοί δεν άντεξαν και υπήρξαν άτολμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δεν άρπαξαν όπλο για να σκοτώσουν άλλους, αλλά αυτοκτόνησαν. Κι ας βγαίνουν οι μικροπρεπείς να αναλύουν το πώς και το γιατί, να σκυλεύουν νεκρούς για να ικανοποιήσουν την ιδεατή τους εικόνα.
Αυτή είναι η ευτυχία του να είσαι Έλληνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ποντάρουν στην δυστυχία μας και ούτε είναι η πρώτη φορά που θα τους διαψεύσουμε. Επιτέλους όμως ας μάθουμε από τα λάθη μας! Αυτή είναι άλλωστε η λύση στην τυραννία που βιώνουμε και όχι οι εκδικητικοί "ανθυποδιανοούμενοι“ του τσίρκου του μεταχουντικού πνεύματος. Εκείνοι, ποτέ δεν ήταν.
Δουλειά, λοιπόν, και κουράγιο. Κι ασ‘τους να λένε...
*Ο Γιάννης Δημάς, 22 ετών, σπουδάζει στη Γερμανία.
Δεν είναι μόνο οι απόψεις και η ημιμάθεια τους περί ιστορίας, ανθρώπου και Έλληνα, που τους καθιστούν εμετικά χυδαίους. Είναι κυρίως ο πασπαλισμένος με προοδευτικότητα ρατσισμός του συμπλεγματικού ριζοσπάστη, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει μόνο να εκδικηθεί αυτό που φοβάται, περνώντας μία blasé στάση. Στην καλύτερη περίπτωση, εκστομίζουν αποσπασματικές αλήθειες, διαστρεβλωμένες και δοσμένες έτσι, ώστε μόνο έναν αδιάβαστο μπορούν να πείσουν, ενώ θέλουν να δημιουργούν ενοχές στους άλλους, απεκδυόμενοι όμως τις δικές τους ευθύνες ως πνευματικών - οπως πιστεύουν ότι είναι - ανθρώπων. Αυτοπροβάλλονται δε ως οι μοναδικοί κατέχοντες την αλήθεια και ως κριτές όλων, χωρίς όμως να αποδέχονται την δευτερολογία. Προσποιούμενοι μάλιστα τους αντικειμενικούς, την πέφτουν στον λαό τους σε αυτήν την τόσο δύσκολη φάση και με δηλώσεις απέχθειας, προσπαθούν εμμανώς να τον αποτάξουν λέγοντας στους εταίρους, ότι μας αξίζει η διαπόμπευση. Δεν έχουν προφανώς ιδέα, πόσο γελοίοι γίνονται όταν ξεσκίζουν τους συμπατριώτες τους για να χαϊδέψουν τευτονικά αυτιά και, χτυπημένοι από τον παραγοντισμό, αποκτηνώνονται, για να πουλήσουν μερικά αντίτυπα παραπάνω στην ευρωπαϊκή αγορά βιβλίου.
Εάν έπρεπε να συμβουλεύσουμε κάτι ολους αυτούς, είναι να ζητήσουν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη, για να γκρεμίσουν την ιδεατή εικόνα τους. Νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι, θεωρούν εαυτούς παραγεμισμένους με θεϊκό υλικό, που τους καθιστά "άκτιστους κι αχειροποίητους“. Η αυταπάτη ανωτερότητας γίνεται αντιληπτή από το σνομπ ύφος και τον ελιτίστικο λόγο, που θυμίζουν την γνωστή ηρωίδα ενός αληθινού συγγραφέα, του Δ. Ψαθά. Προσπαθούν έτσι να υπερτονίσουν την κατ‘εκείνους ιδιαιτερότητά τους, διατυμπανίζοντας ότι διαφέρουν από την ελλαδίτικη πλέμπα, να καθίσουν στην άκρη, να ξυλοκοπήσουν το "κατώτερο“ και να γίνουν ένα είδος λεκτικής συνείδησης, γιατί ηθική συνείδηση δεν μπορούν να γίνουν, αφού αυτό το καταφέρνουν μονάχα οι πραγματικοί διανοούμενοι.
Κι αν βιώνουμε την "Χαμένη τιμή της Katharina Blum“ στην χώρα του Σικελιανού, του Καζαντζάκη, του Ελύτη, έχουμε σε πείσμα των ψευτομποέμ κρατήσει καλά όλον αυτόν τον καιρό. Αντιστεκόμενοι, τραβάμε ηθικά μονάχοι προς την ανάκαμψη και παρά την προπαγάνδα, την βίαιη οικονομική προσαρμογή και τον πανταχόθεν πόλεμο, ο Νίτσε πάλι επαληθεύεται: Διδάσκει πολιτισμό ο Έλληνας. Έχει διαχειριστεί την κατασταση με αξιοπρέπεια, χωρίς βιαιότητες, χωρίς αιματηρούς ξεσηκωμούς. Διαδηλώσεις έγιναν και θα ξαναγίνουν, αλλά ό,τι κι αν είχε προβλεφθεί, ούτε "ανθρωποφάγα“ κτήνη γίναμε, ούτε το φιλότιμο χάθηκε ενώ το joie de vivre που τόσο ζηλεύουν οι Βόρειοι ενυπάρχει ακόμα στους περισσότερους. Και αν μερικοί δεν άντεξαν και υπήρξαν άτολμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δεν άρπαξαν όπλο για να σκοτώσουν άλλους, αλλά αυτοκτόνησαν. Κι ας βγαίνουν οι μικροπρεπείς να αναλύουν το πώς και το γιατί, να σκυλεύουν νεκρούς για να ικανοποιήσουν την ιδεατή τους εικόνα.
Αυτή είναι η ευτυχία του να είσαι Έλληνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ποντάρουν στην δυστυχία μας και ούτε είναι η πρώτη φορά που θα τους διαψεύσουμε. Επιτέλους όμως ας μάθουμε από τα λάθη μας! Αυτή είναι άλλωστε η λύση στην τυραννία που βιώνουμε και όχι οι εκδικητικοί "ανθυποδιανοούμενοι“ του τσίρκου του μεταχουντικού πνεύματος. Εκείνοι, ποτέ δεν ήταν.
Δουλειά, λοιπόν, και κουράγιο. Κι ασ‘τους να λένε...
*Ο Γιάννης Δημάς, 22 ετών, σπουδάζει στη Γερμανία.
Αναρτήσεις
