Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ένας ήλιος που όμοιός του δεν υπάρχει αλλού και ας είναι όταν δεν τον έχουμε να τον αναζητάμε και όταν έρχεται να τον διώχνουμε.

Άνθρωποι γαρ είμαστε...

«Δεσμοί» τέχνης

~ Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012
της Αλεξάνδρας Σύρρου 
Εχθές βράδυ διάβασα εντελώς τυχαία ένα άρθρο το οποίο αφορούσε την κορυφαία τραγωδό μας Λυδία Κονιόρδου και την προσπάθεια της να σώσει το Κέντρο Αρχαίου Δράματος Δεσμοί. 


Εκτιμώ βαθύτατα τη δουλειά της κ. Κονιόρδου όπως και το συγκεκριμένο αγώνα που αναφέρεται πως δίνει αυτή τη στιγμή.
Καθώς είμαι απόφοιτος μεταξύ άλλων και Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης επιθυμούσα να συνεχίσω την θεατρική μου εκπαίδευση. Γνωρίζοντας πως στην Ελλάδα είναι μηδαμινές οι εναλλακτικές μετεκπαίδευσης  μετά από πολλούς μήνες έρευνας, κατέληξα πως θα μπορούσα να παρακολουθήσω το μονοετές σεμινάριο αρχαίου δράματος στο κέντρο Δεσμοί. Από αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν ξεκίνησα να τηλεφωνώ στο συγκεκριμένο οργανισμό με σκοπό να μάθω πότε μπορώ να υποβάλλω αίτηση. Η απάντηση που πήρα και τις 3 φορές που κάποιος μου απάντησε ήταν πως δεν γνωρίζει κανείς αν φέτος θα γίνει το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό και πως θα ενημερωθώ σχετικά από την ιστοσελίδα του κέντρου. Από μέσα Σεπτέμβρη και 2 μήνες μετά η ιστοσελίδα δεν λειτουργούσε και παρά τα καθημερινά μου τηλεφωνήματα δεν μπόρεσα ξανά να επικοινωνήσω με κάποιον αρμόδιο.
Στο εν λόγω άρθρο ανακάλυψα ότι τελικά το μεταπτυχιακό πραγματοποιείται από 21/11. Η ανακοίνωση φυσικά στην ιστοσελίδα έγινε 2 μέρες πριν, ημέρα Σάββατο. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Φταίει η έλλειψη οργάνωσης του συγκεκριμένου φορέα που δεν ενημερώθηκα τελικά για το τι συμβαίνει ή είναι τα γνωστά τερτίπια του καλλιτεχνικού χώρου που πάντα οι πόρτες κλείνουν για το ευρύ κοινό;
Όποια και αν είναι  η απάντηση θα πρέπει πριν ασκηθεί κριτική και ξεκινήσουν οι δακρύβρεχτες ιστορίες να αναρωτηθούμε ποια ήταν η προσωπική συνεισφορά του καθενός στην πολιτιστική κατάρρευση της χώρας αυτής. Προσωπικά θα συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό κι αυτό γιατί οι πόρτες στην Ελλάδα για ορισμένους ήταν πάντα κλειστές (πολύ πριν κλείσουν οι επιχορηγήσεις) και όπως αναφέρει η κ. Κονιόρδου: «Ό,τι κλείνει στην Ελλάδα ξέρουμε ότι δύσκολα ξανανοίγει».






Share