Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ένας ήλιος που όμοιός του δεν υπάρχει αλλού και ας είναι όταν δεν τον έχουμε να τον αναζητάμε και όταν έρχεται να τον διώχνουμε.

Άνθρωποι γαρ είμαστε...

Καζαντζακης....Ν αγαπάς την ευθύνη. Να λες: ΕΓΩ , ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ...ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ !

~ Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011



Νίκος Καζαντζάκης (1883-1957
Απόσπασμα από το Αναφορά Στον Γκρεκο

-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ μου μιαν προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περιχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...

Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα να βγαινε από το βαθύ ...λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.

Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:

-Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ παιδί μου !...



Share