Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ένας ήλιος που όμοιός του δεν υπάρχει αλλού και ας είναι όταν δεν τον έχουμε να τον αναζητάμε και όταν έρχεται να τον διώχνουμε.

Άνθρωποι γαρ είμαστε...

Γεώργιος Λάνθιμος

~ Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011






Η Λυδία γράφει:

Θα ήθελα να μιλήσω για έναν καλλιτέχνη που εδώ και λίγο καιρό διχάζει το κοινό και ειδικά τους φίλους του κινηματογράφου, αλλά και τους κριτικούς. Το όνομά του είναι Γιώργος Λάνθιμος! Ίσως να μην λέει και πολλά το όνομα αυτό σε πολλούς, όμως ποιος δεν είδε την έναρξη και τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας; Ήταν βασικό μέλος της δημιουργικής ομάδας του 2004. Η συζήτηση και η κριτική (θετική και αρνητική) κορυφώθηκε με την ταινία του Κυνόδοντας, η οποία το 2009 κέρδισε το βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" ("Prix Un Certain Regard") στο Διεθνές φεστιβάλ των Καννών. Τον Ιανουάριο του 2011 η ταινία του προτάθηκε για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, κάτι που για την χώρα μας είχε να συμβεί από το 1974 με τον μεγάλο Μιχάλη Κακογιάννη.
Υπόθεση της ταινίας (πηγή Wikipedia)
Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται μία οικογένεια, την οποία αποτελούν οι γονείς και τα 3 ενήλικα παιδιά τους, 2 κόρες κι ένας γιος, ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών. Τα παιδιά ζουν από την μικρή τους ηλικία ουσιαστικά αιχμάλωτα στο ακριβό απομονωμένο σπίτι της οικογένειας μετά από επιλογή των γονέων τους, μη έχοντας καμία επαφή με τον έξω κόσμο.Τα παιδιά διδάσκονται γράμματα και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις από τους γονείς τους μέσω μαγνητοφωνημένων μαθημάτων και η επιβράβευση για την πρόοδό τους είναι κάποια ευτελή δώρα. Ωστόσο κάποιες «επικίνδυνες» για την περιέργειά τους λέξεις, τα παιδιά τις διδάσκονται με διαφορετικές σημασίες από τις πραγματικές, ώστε να μην μάθουν ποτέ την πραγματική έννοιά τους.Έτσι, το τηλέφωνο είναι η «αλατιέρα», η θάλασσα είναι είδος «δερμάτινης πολυθρόνας», αυτοκινητόδρομος είναι ο «πολύ δυνατός αέρας», εκδρομή είναι ένα «δομικό υλικό», αλλά και μία «απρεπής» λέξη που κατά λάθος έτυχε να ακούσουν τα παιδιά, δεν είναι παρά μία «μεγάλη λάμπα». Ακόμα τα παιδιά μαθαίνουν ότι μία γυναίκα μπορεί να γεννήσει παιδιά όπως και σκύλους, αλλά αν θέλει μπορεί να αναβάλλει τη γέννα για αργότερα. Επίσης τα αεροπλάνα τα οποία τα παιδιά βλέπουν να πετούν στον ουρανό, δεν είναι τίποτε άλλο από παιχνίδια, ενώ μαθαίνουν ακόμα ότι ο Φρανκ Σινάτρα ήταν παππούς τους.Για να πεισθούν τα παιδιά ότι δεν πρέπει να φύγουν από το σπίτι, οι γονείς τούς λένε ότι είχαν κι άλλον έναν αδελφό, ο οποίος έφυγε από το σπίτι, με αποτέλεσμα να τον κατασπαράξει μία γάτα η οποία κατά τον πατέρα είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει. Σύμφωνα με τον πατέρα, ένα παιδί είναι έτοιμο να φύγει από το σπίτι, μόνο αν πέσει ο αριστερός ή ο δεξιός κυνόδοντάς του. Και είναι σε θέση να οδηγήσει αυτοκίνητο, μόνο αν ο κυνόδοντας ξαναφυτρώσει.Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον και την ουσιαστική έλλειψη κοινωνικότητας αλλά και επαρκών εξωτερικών ερεθισμάτων, τα παιδιά, αν και ενήλικα, συχνά συμπεριφέρονται σαν ανήλικα, ενώ έχουν και μικρά ξεσπάσματα βίας. Το μόνο ξένο πρόσωπο το οποίο εισέρχεται στο σπίτι, είναι μία υπάλληλος Security του εργοστασιάρχη πατέρα, η οποία πληρώνεται με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιου. Παρ' όλα αυτά, φέρνει αναστάτωση στην οικογένεια και τελικά εκδιώκεται.Ένα βράδυ, η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, θεωρώντας ότι ήρθε η ώρα να ανακαλύψει τον κόσμο που βρίσκεται «κρυμμένος» πίσω από τον φράχτη του κήπου, σπάει μόνη της τον κυνόδοντά της στο μπάνιο του σπιτιού και κρύβεται στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα, προκειμένου το επόμενο πρωί να βρεθεί στον πραγματικό κόσμο.

Η ταινία έγινε αντικείμενο συζήτησης τον περασμένο χειμώνα και προσωπικά είμαι από τους υποστηρικτές του. Τώρα στις αίθουσες αναμένεται η νέα ταινία του με τίτλο «Άλπεις». «Χάθηκα μεγαλοπρεπώς στις “Αλπεις”. Σκοτεινή, μια ιστορία με διεστραμμένο χιούμορ… Η πιο έξυπνη ταινία στη Βενετία μέχρι στιγμής», έγραψε ο Ζαν Μπρουκς, ενώ ο Ντέιμον Γουάιζ από το περιοδικό “Empire” έγραψε για την ταινία: «Ένας πραγματικός γρίφος, που στο τέλος σε ανταμείβει». Το σενάριο για Τις «Άλπεις» είναι η ονομασία μιας ομάδας ανθρώπων που αναλαμβάνουν να παραστήσουν πρόσωπα πεθαμένων, ώστε να βοηθήσουν τους συγγενείς τους να συμβιβαστούν με την απώλεια. Απλώς θέλω να εκφράσω την άποψή μου και να πω ότι φτάνουν πια οι ταινίες με αταίριαστους έρωτες, παρατράγουδα και ζήλειες. Υπάρχουν και άλλα θέματα…





Share