Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Ένας ήλιος που όμοιός του δεν υπάρχει αλλού και ας είναι όταν δεν τον έχουμε να τον αναζητάμε και όταν έρχεται να τον διώχνουμε.

Άνθρωποι γαρ είμαστε...

Παραολυμπιακά μαθήματα

~ Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
Photo: Kimclaire

του Φίλιππου Γαζή 
Κάνοντας ζάπινγκ και μην έχοντας τίποτα αξιόλογο να δω στην τηλεόραση (ως συνήθως) με ανακούφιση διαπίστωσα πως μεταδίδονταν οι Παραολυμπιακοί αγώνες στο κρατικό κανάλι. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ασχολήθηκα να τους δω πιο προσεκτικά εκτός από video-αποσπάσματα. Ήθελα λοιπόν να γλιτώσω από τις καταστροφές τους φόνους, τις πυρκαγιές και όλα τα άλλα δεινά αυτού του τόπου και μου φάνηκε σαν όαση το αθλητικό γεγονός. Η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξα κανάλι μέχρι να τελείωσει η μετάδοση. Είχα συγκλονιστεί. Ήταν σαν να γνώριζα καλύτερα ένα κομμάτι αυτού του κόσμου που νόμιζα πως ήξερα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ένα άτομο με ένα άκρο θα μπορούσε να είναι χρυσός ολυμπιονίκης και κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στην κατηγορία του. Μα πόση εσωτερική δύναμη και θέληση μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος; Πόση δίψα και ζωντάνια ώστε να δώσει στην ζωή του νόημα και χαρά παρόλο που του έχει στερήσει σχεδόν τα πάντα; Το μεγαλείο τους ήταν απερίγραπτο και η προσπάθεια τους μάθημα ζωής. Τον αγώνα τους αυτό όμως τον στήριζαν πέρα απ’ την οικογένεια τους και τα φιλικά πρόσωπα και όλος ο κόσμος. Τους αντιμετωπίζουν ως ισότιμα μέλη γι αυτό και τα στάδια ήταν γεμάτα.
Άλλη κουλτούρα και πολιτισμό οι κατά τ’ άλλα απολίτιστοι Άγγλοι... Πολιτισμό τον οποίο βέβαια, εμείς τους τον δώσαμε αλλά εμείς ξέρουμε να παρκάρουμε πάνω σε ράμπες και σε parking ατόμων με ειδικές ικανότητες. Έχουμε σκεφτεί μήπως εμείς στην ουσία είμαστε οι πολιτιστικά ανάπηροι; Μήπως έχουμε ακρωτηριαστεί πνευματικά κα ηθικά; Μήπως πρέπει να σταματήσει αυτή η νέο-ελληνική ξεφτίλα; Να καταλάβουμε πως οι ζωές των άλλων και τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες δεν είναι κτήμα μας για να κάνουμε ότι  θέλουμε; Πως οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες ισότιμα βάσει κανόνων που πρέπει να τηρούνται απ’ όλους; Αλλά να υποθέσω πως είμαστε αγανακτισμένοι απ’ τα δεινά που έχουμε τραβήξει και πως δεν μπορούμε άλλο να μας βάζουν οι άλλοι σε τάξη. Αλήθεια ο ‘χάλκινος’ κύριος Π. Μάμαλος πως κατάφερε να βρεί την δύναμη και την διάθεση να σηκώσει 232 κιλά ζώντας μόνο με το παραπληγικό επίδομα και με αναπηρία στα κάτω άκρα; Μάλλον σκληρό και δυνατό ον ο άνθρωπος. Σε όποια κατάσταση και να είναι θα παλέψει για να πετύχει αυτό που θέλει. Μόνο όταν θέλει.

 *Ο Φίλιππος Γαζής είναι φοιτητής

Πηγή:



Share