«Ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή»
~
Σάββατο 5 Μαΐου 2012
Η Στέλλα Μάστορα, όμως, αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Κι αυτό, γιατί έζησε και νίκησε τον καρκίνο. Τον καρκίνο του μαστού, που όπως μας αποκάλυψε, στην αρχή τη φόβισε, αλλά τώρα αποτελεί παρελθόν και μια κακή ανάμνηση. Αυτή την εμπειρία είναι που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας, με μόνο σκοπό την
ευαισθητοποίηση του κοινού αλλά και την απόδειξη του όταν πολεμάς και προσπαθείς κάποτε μπορεί να βγεις και νικητής. Πως στην άκρη του τούνελ που λέγεται καρκίνος, υπάρχει πάντα μια αχτίδα φωτός. Μια ελπίδα για επιβίωση, που μόνο η θέλησή σου να τη φτάσεις μπορεί να σε οδηγήσει στην έξοδο από το τούνελ…
Κατάθεση ψυχής
«Όταν ήμουνα 34 χρονών σε μια φάση της ζωής μου που όλα πήγαιναν καλά και είχα ήδη δύο παιδάκια, το ένα τεσσάρων χρονών και το άλλο έξι χρονών, τη δουλειά μου και τον σύζυγό μου και κάναμε όνειρα για το μέλλον ξαφνικά κάτι με τρομάζει. Εμφανίζεται μια αλλαγή στην όψη του μαστού… Επισκέφτηκα τον γιατρό μου, ο οποίος μου είπε ότι είναι μαστίτιδα και μου χορήγησε αντιβίωση.
Παρόλο που είχε τελειώσει η αντιβίωση δεν φαινόταν να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Επισκέφτηκα και δεύτερο γιατρό ο οποίος διέγνωσε ινοκύστες, ενώ πήγα και σε τρίτο γιατρό ο οποίος διέγνωσε μυϊκό τραύμα… Για να μην τα πολυλογώ επισκέφτηκα τέσσερις γιατρούς γιατί ένιωθα ότι κάτι μου συνέβαινε αλλά οι τρεις πρώτοι λόγω του νεαρού της ηλικίας μου δεν με είχαν παραπέμψει για μαστογραφία. Ο τελευταίος γιατρός, όμως, με έστειλε για μαστογραφία και υπέρηχο, όπου και διαπιστώθηκε ότι είχα καρκίνο του μαστού. Έχασα τον κόσμο από τα πόδια μου.
Δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σε μένα. Σε τόσο νεαρή ηλικία... Χωρίς ιστορικό στην οικογένεια… Αγχώθηκα περισσότερο για τα παιδιά μου. Δεν ήξερα πώς να τους το πω. Μόλις διαγνώστηκα φανταζόμουν ότι είχα μόνο λίγους μήνες ζωής. Φοβόμουνα… Μετά όμως κατάλαβα πως πλέον ο καρκίνος είναι μια χρόνια νόσος και όχι η επάρατη. Εδώ πρέπει να πω ότι διαφωτιστικό ρόλο έπαιξαν οι διαλέξεις που διοργάνωσε η Europa Donna με γιατρούς διάφορων ειδικοτήτων, οι οποίοι μας βοήθησαν να κατανοήσουμε την έννοια του καρκίνου».
Τότε άρχισε μια δύσκολη διαδρομή…
Όπως σημειώνει στη συνέχεια, για αυτήν η χημειοθεραπεία ήταν πολύ δύσκολη. Κάποιες μέρες ενώ βρισκόταν στο κρεβάτι, αισθανόταν πολύ κουρασμένη. Υπήρξαν μέρες μάλιστα που είχε λιποθυμικές τάσεις και ένιωθε φόβο. Είχε περάσει και άτυπη πνευμονία, ανέβασε πυρετό, ήταν αφυδατωμένη, και νοσηλευόταν στο Ογκολογικό μακριά από τα παιδιά της και την οικογένεια της. Μετά τη χημειοθεραπεία ήρθε η ακτινοβολία, προσθέτει, σημειώνοντας πως για εκείνην ήταν ένα πιο εύκολο κομμάτι θεραπείας. Χωρίς ιδιαίτερο πόνο, αλλά με αρκετή κούραση. Το τέλος σε αυτήν τη διαδρομή ήταν η ορμονοθεραπεία. Ένα περίεργο συναίσθημα, όπως γράφει που ενώ δεν πονάει τόσο πολύ το σώμα σου, νιώθεις την ψυχή σου να πονάει παραπάνω. Κάθε μέρα ένα χαπάκι. Κάθε μήνα μια ένεση. «Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή», υπογραμμίζει.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή εκείνο που είχε πραγματικά ανάγκη η Στέλλα, ήταν η αγάπη των γύρω της, η συμπαράσταση και η κατανόησή τους. Αντλούσε, όπως μας υποδεικνύει, δύναμη, κουράγιο και ελπίδα για να συνεχίσει απ' όλους αυτούς που ήταν δίπλα της. Τον σύζυγό της, τη μαμά της, την αδελφή της, τις φίλες και τους γιατρούς της. Μα φυσικά περισσότερο τα παιδιά της, τα οποία είχε πάντοτε στη σκέψη της. Διάλεξε, συμπληρώνει στη συνέχεια, να μείνει μακριά από αυτούς οι οποίοι της έδειχναν οίκτο, ή της έβγαζαν μια αρνητικότητα. Από αυτούς που ενώ της έλεγαν ότι θα τα καταφέρει, εκείνη διάβαζε στα μάτια τους κάτι διαφορετικό.
Πολύ σημαντικό το γυναικείο ένστικτο
Από την εμπειρία της, η Στέλλα Μάστορα κρατάει την επιμονή της να βρει τι της συνέβαινε. «Αν δεν επέμενα, ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Γι’ αυτό θέλω να αναφέρω ότι το γυναικείο ένστικτο είναι πολύ σημαντικό. Αν νιώθει κάποια γυναίκα ότι κάτι της συμβαίνει και ο γιατρός της λέει ότι όλα είναι καλά, ας ακούσει το ένστικτό της. Ας πάρει και μια δεύτερη γνώμη. Κάθε γυναίκα πρέπει να κάνει κάθε μήνα αυτοεξέταση και αν διαπιστώσει κάτι διαφορετικό, να αποταθεί στο χειρουργό της, ο οποίος θα την παραπέμψει για μαστογραφία και υπέρηχο ή ανάλογα θα της εξηγήσει τι τρέχει. Μια γυναίκα κανονικά πάει για μαστογραφία μετά τα 40. Αν συντρέχουν άλλοι λόγοι, ίσως και νωρίτερα», συμβουλεύει κάθε γυναίκα.
Το σπίτι της Europa Donna
Η ΣΤΕΛΛΑ θέλησε να μας εξιστορήσει και το πώς έμαθε για την Europa Donna Κύπρου, αλλά και πώς ένιωσε εκεί. Όπως μας αναφέρει, εκεί ένιωσε πως ήταν σπίτι της. «Πηγαίναμε στο σπίτι μας (στο σπίτι της Europa Donna Κύπρου) και πάντα είχε εκεί μια ανοικτή αγκαλιά. Κοπέλες με εμπειρία, οι οποίες μας ενθάρρυναν και μας βοηθούσαν σε όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζαμε. Μας έλεγαν τις δικές τους εμπειρίες και μας έκαναν να νιώθουμε πως αυτήν τη διαδρομή δεν την κάνουμε μόνες μας, την έχουν κάνει κι άλλες φίλες και τα κατάφεραν.
Πέρα από αυτά, η προσφορά της Europa Donna Κύπρου είναι σημαντική. Εφαρμόζει διάφορα προγράμματα όπως αυτό των επιστήθιων φίλων, όπου δίνει στις κοπέλες που είχαν μαστεκτομή στηθόδεσμο και σιλικόνη, έτσι ώστε να μπορούν να ντύνονται και να βγαίνουν όπως πριν, χωρίς η εμφάνισή τους να δείχνει αυτό που έχουν περάσει. Επίσης, ενημερώνει μέσω των διαλέξεων που κάνει για τον καρκίνο του μαστού κτλ.».
Αναρτήσεις
