ΟΧΙ (;)
~
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
της Μαρίας Κανελλάκη «Θέλουμε παιδιά ευτυχισμένα, που να αγαπούν το σχολείο και που θα αποκτούν όλα τα απαιτούμενα εφόδια για τη ζωή τους. Πιστεύω ότι οι εμπειρίες μου όλα αυτά τα χρόνια με ωρίμασαν και ως μητέρα. Θέλω πάνω απ' όλα το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο. Δεν θέλω ο έφηβος γιος μου να μην έχει δικαίωμα στη ζωή».
Αννα Διαμαντοπούλου. Απόσπασμα από συνέντευξη στο «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής (Κυριακή, 17 Απρίλίου 2011)
Kι εγώ Κυρία Διαμαντοπούλου.
Παραμερίζω τον τίτλο της Υπουργού.
Κρατάω ακόμα υπολείμματα από τον παλιό θαυμασμό μου, όταν ήσασταν Επίτροπος στις Βρυξέλλες και συντάσσατε άρθρα και μελέτες για τις αποκλεισμένες κοινωνικά ομάδες. Για τις γυναίκες που δεν βίωσαν τίποτ’ άλλο παρά τη «δια βίου βία», για τη φτώχεια, για την κοινωνική πολιτική που έπρεπε να εφαρμοσθεί, για τις διακρίσεις και για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.
Απευθύνομαι κυρίως σε μια μητέρα εφήβου. Κι ό,τι μπορεί να κουβαλάει αυτός ο τίτλος κι αυτή η ευθύνη. Κοινές οι αγωνίες κι οι αγώνες, ίδια η λαχτάρα κι ο πόθος, πρίμο-σιγόντο χτυπούν οι καρδιές μας.
Θα σας τα πω τηλεγραφικά. Δεν έχω χρόνο, ούτε και αντοχές πολλές. Ξοδεύτηκα για να καταφέρω να συγκεντρώσω το μερτικό μου για τη σωτηρία της χώρας μου. Σαν το συγχωρεμένο το Θανάση έτρεξα κι έκανα χιλιόμετρα και δούλεψα παραπάνω και στήθηκα σε ουρές ταμείων, και πλήρωσα και ξεπλήρωσα και ούρλιαζα από μέσα μου: «Καλοί μου άνθρωποι, φτάνει πια! Δεν προλαβαίνω να πληρώνω!...».
Τώρα ήρθε η σειρά μου. Να ζητήσω κι εγώ κάτι απ’ την πολιτεία. Για το παιδί μου. Κι ας ακούγομαι μελό. Δεκάρα δε δίνω. Ξέρετε πώς είναι αυτά. Προκειμένου να υπερασπιστείς το παιδί σου, βάζεις στην άκρη και καθωσπρεπισμούς και δειλίες. Τίποτα δαπανηρό για σας. Το αυτονόητο ίσως. Και για μένα αυτονόητο ήταν, μέχρι που ενημερώθηκα απ’ τον Διευθυντή του σχολείου ότι δεν υπάρχουν αυτονόητα σήμερα. Μόνο εφιαλτικά σενάρια. Οι ανάγκες συγκεκριμένες και επιτακτικές. Δεν θα κοστίσουν παραπάνω από ένα γεύμα «εργασίας», ή ένα μηνιαίο λογαριασμό κινητής τηλεφωνίας, σε ένα μόνο απ’ τα πολυάριθμα κινητά που διαθέτετε. Ή τη βενζίνη που θα πληρώσω για ένα βουλευτικό αυτοκίνητο. Σκεφτείτε. Το ένα μόνο έξοδο απ’ τη μακροσκελή λίστα δαπανών σας, θα ανακουφίσει τριακόσιους εφήβους. Και θα τους επιτρέψει να διανύσουν με αξιοπρέπεια και στοιχειώδη άνεση την κακοτράχαλη αυτή σχολική χρονιά. Σημειώστε:
- Είδη καθαρισμού & χαρτικά.
- Πετρέλαιο για θέρμανση.
- Τα υπόλοιπα βιβλία. Το πρώτο φωτοτυπημένο κεφάλαιο τελειώνει σε λίγες μέρες. Και τα φωτοτυπικά μηχανήματα (όπου αυτά υπάρχουν βέβαια), έχουν χαλάσει.
- Συμπλήρωση των κενών θέσεων από καθηγητές που δεν έχουν ακόμα διοριστεί.
Άφησα για το τέλος αυτό που –προσωπικά- με πονάει περισσότερο. Το δικαίωμά τους να συμμετέχουν στην παρέλαση. Βασιζόμενη στη μέχρι σήμερα δυναμική παρουσία σας, θεωρώ αυτονόητο ότι δεν θα είστε εσείς που θα δημιουργήσετε αποκλεισμένες σχολικές ομάδες στη φετινή παρέλαση. Ακυρώνοντας τους παλιότερους κοινωνικούς σας αγώνες για κατάργηση των διακρίσεων και της θέσπισης ισοδύναμης συμμετοχής όλων των πολιτών στη μάθηση και στην εργασία. Και αγνοώντας το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση που έχουμε όλοι σήμερα, να σηκώσουμε την ελληνική σημαία και να πάρουμε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουμε να «βάζουμε πλάτη».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα ότι οι καθηγητές είναι αρωγοί στον αγώνα μας και παρά την οικονομική τους εξαθλίωση και την ανυπαρξία έντυπου υλικού, προσπαθούν να φανούν αντάξιοι του ρόλου τους μπροστά στα τριάντα ζευγάρια μάτια που είναι καθημερινά απέναντί τους. Είμαστε διαρκώς μαζί τους, μέσα και έξω απ’ το σχολείο, για να συζητήσουμε με τα παιδιά και να τους πείσουμε ότι ένα «κλειστό σχολείο» δεν είναι παρά ένα οχυρό παραδομένο. Ότι το μεγαλύτερο όπλο μας στο σύγχρονο πόλεμο που βιώνουμε, είναι η γνώση. Και θεωρώ δεδομένο ότι μία μητέρα, με τη μεγαλειώδη πολιτική πορεία σαν τη δική σας, που γεμίζει σελίδες το βιογραφικό της, θα δηλώσει αδυναμία να γεμίσει τα σχολεία, τις παρελάσεις, τις εφηβικές ψυχές και τα κενά που κληρονομήσαμε εμείς οι «σοφοί ενήλικες» στα παιδιά μας.
Ελπίζοντας ότι η απάντησή σας δεν θα είναι ένα ηχηρό «ΟΧΙ», στη φετινή επέτειο του ΟΧΙ προς τους γερμανούς κατακτητές. Γιατί μερικές φορές τα «όχι» μας, δηλώνουν κατάφαση και υποταγή σε ξένα συμφέροντα.
Με εκτίμηση,
Μία μητέρα, κάποιου εφήβου, σε κάποιο Γυμνάσιο της Αθήνας.
Αναρτήσεις
