Πότε θα κάνει ξαστεριά;
~
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011
Η Λυδία γράφει.
Κυριακή μεσημέρι, μετά το συνηθισμένο κλασικό, ελληνικό κυριακάτικο, οικογενειακό τραπέζι και λίγο πριν κοιμηθώ, ανοίγω (αυτή την κατά τα άλλα πρωτοποριακή συσκευή) τηλεόραση και ως δια μαγείας –τρέμε Κόπερφιλντ- όλα τα κανάλια έχουν την ίδια εικόνα! Ας ακούσω σκέφτομαι, που ξέρεις; Ίσως έτσι κοιμηθώ. Έχει περάσει σχεδόν μισή ώρα και δεν έχω καταλάβει τίποτε άλλο, παρά μόνο τούτο: Άλλες περικοπές, άλλες αυξήσεις, μειώσεις, πράσινα άλογα… για το (μακρινό) 2015. Έχω ήδη βαρεθεί τις τελευταίες ημέρες όλα τα σενάρια για τη Δ.Ε.Θ και ασφαλώς κουράστηκα να ακούω τη λέξη ΚΡΙΣΗ! Παντού. Γήπεδα, μπακάλικα, λαϊκές, καφενεία, γειτονιές. Τίποτα άλλο πια πουθενά, μόνο η κυρία Κρίση.
Αύριο ανοίγουν τα σχολεία (τελείωσαν και επισήμως τα μπάνια του λαού), βιβλία πουθενά (τι είναι αυτό;), δάσκαλοι σε αναζήτηση (άλλωστε δε βιαζόμαστε εμείς εδώ ποτέ) και οι μαθητές σε σύγχυση, κοινώς το μπαλάκι άλλη μια φορά. Φταίτε εσείς που ήσασταν πριν, όχι εσείς φταίτε που γκρεμίσατε ό,τι είχαμε χτίσει τόσα χρόνια, όχι φταίνε οι άλλοι και πάει λέγοντας. Εμένα τι με νοιάζει; Άλλη κουβέντα δεν έχουμε παρά πώς τα βγάζεις πέρα εσύ, τι αλλιώτικος πόλεμος είναι τούτος εδώ και πότε θα δούμε εμείς ξαστεριά;
Εκείνο που εγώ ξέρω και καταλαβαίνω είναι πως μέχρι πρότινος είχα τα όνειρά μου και πάντα κάτι να προσμένω, είχα ιδέες, προτάσεις, ιδανικά. Τώρα δεν έχω ούτε αυτά. Ασφαλώς θα μου πείτε εδώ δεν έχεις βιβλία να πας Πανεπιστήμιο, θες και όνειρα; Σωστά! Τώρα δεν είναι τζάμπα.
Υπάρχουν και άλλα ζητήματα καθημερινά που θέλουμε να ασχοληθούμε και δε γίνεται. Υπάρχει η οικογένεια, η παρέα, η τέχνη, ο πολιτισμός, αλλά τώωωρα καλά. Εδώ υπάρχει κρίση και εσύ πας αντίθετα στη φύση! Το συμπέρασμα είναι πως όχι μόνο δεν κοιμήθηκα, αλλά γέμισα άλλη μια φορά το μυαλό μου με αναπάντητα γιατί και γιατί; Σαν τα παιδιά που τώρα ανακαλύπτουν τον κόσμο, έτσι και εγώ. Και η ξαστεριά ΠΟΥΘΕΝΑ..
Αναρτήσεις
